Άμα σε θέλει..

Χειμώνας 2007

Μέσα στο τζάκετ του σκυφτός, κτελ Μακεδονία-Θεσσαλονίκη. Σκυφτός, ναι, αποκοιμισμένος μάλλον. Με τα πόδια πλεγμένα-τεντωμένα εμπρός και τα χέρια στις τσέπες του σκουρόχρωμου μπλουτζήν, κάθεται διαγωνίως σε μια γωνιά της αναμονής. Ζεστούλα, ησυχία. Προχωρημένη η ώρα, αναμένοντας το τελευταίο δρομολόγιο επιστροφής. Κοιμάται αμέριμνος, παρά τα φώτα.

*

Μέρες είχε να απολαύσει τέτοιον ύπνο. Και τέτοια ζεστη. Λίγο οι απανωτές αγχωμένες υπηρεσίες, λίγο οι χειμωνιάτικες ασκήσεις. Πολύ η παγωνιά της ..εβρολίγκας!

*

Προσπάθησε να κρατήσει τα μάτια ανοικτά. Το κατάφερε για καμια ώρα ώσπου βάρυναν κι έκλεισαν ερμητικά, συσκοτίζοντας βαθιά το κουρασμένο μυαλό του. Αλέκα-Σαλονίκη, δυο όνειρα δρόμος. Τον ξύπνησε η φασαρία της αποβίβασης. Και το βιβλίο που έσκασε με θόρυβο ανάμεσα στα καθίσματα. Σηκώθηκε βιαστικά μ' ένα νευρικό πέταγμα, μην ξέροντας πού πατά και πού πηγαίνει. Πού είναι; Λεωφορεία, άνθρωποι, κακό. Και κρύο. Ένας σάκος τον περίμενε στις αποσκευές. Τον σήκωσε χωρίς να πολυ-σκεφτεί αν ήταν ο δικός του και έσυρε τα φθαρμένα μποτάκια του προς τα εκδοτήρια. Μιάμιση ώρα για την ανταπόκριση, πώς να την πάλευε; Έριξε μια βιαστική ματιά στην αναμονή. Τρεις-τέσσερις φουκαράδες λαχειοπώλες, μερικοί παππούδες, καναδυό γυναικόπαιδα. Σωριάστηκε σε μια καρέκλα, βόλεψε το σάκο κάτω απ' το κάθισμα και αποφάσισε να μην το κουνήσει από 'κει. Δεν έβγαλε βιβλίο. Δεν είχε κουράγιο ούτε το βλέμμα του να τρέξει στο χώρο.

*

Προσπάθησε να κρατήσει τα μάτια του ανοικτά. Έπρεπε να τα κρατήσει. Αν έχανε το τελευταίο δρομολόγιο.. Το κατάφερε για δέκα λεπτά ώσπου βάρυναν κι έκλεισαν ξανά γλυκά, μαλακώνοντας το κουρασμένο μυαλό του.

*

..Τινάχτηκε κάθιδρος! Επ.. οπ.. τι είχουμ' εδώ; Μια φωνή.. φώτα.. Στα μάτια του μια θολούρα σαν τη βλέψη ενός βρέφους, που δεν έλεγε όμως να φύγει. Τα φώτα γυρνούσαν, το ίδιο και το κεφάλι του. Και μια φωνούλα που αύξανε ένταση. Τον φώναζε. «Έι! Εσύ! Τι κάνεις, πού είσαι;». Ποιος.. πότε.. Και για να 'χουμε καλό ερώτημα.. τι ώρα είναι;;;

*

Η ώρα ..5λεπτά προ αναχώρησης. Του τελευταίου δρομολογίου, ναι. Για πότε πέρασε το σάκο στον ώμο κι έτρεξε -όχι με το βλέμμα τούτη τη φορά- και επιβιβάστηκε.. Αυτή τη φορά δεν προσπάθησε να κρατήσει τα μάτια του ανοικτά. Ούτε λεπτό. Έσβησε το διακόπτη και παραδόθηκε στη λαχταριστή αγκαλιά του ύπνου. Της νύχτας. Της παγερής νύχτας, σ' ένα μισοάδειο λεωφορείο. Σ' ένα μισοάδειο ζεστό λεωφορείο επιστροφής στα Τρίκαλα.

>>>

Φθινόπωρο 2011

Αυτό το ξύπνημα, βρε παιδί μου, που ανοίγεις τα μάτια καθώς το κορμί σου τινάζεται απ' το κρεβάτι, και το μυαλό σου αδυνατεί να συγχρονιστεί με τα τρέχοντα δεδομένα.. πού βρίσκομαι.. τι ώρα είναι.. γιατί κοιμάμαι.. τι πρόγραμμα έχω.. Και στροβιλίζονται όλα αυτά ασύχγρονα, άμετρα και κυρίως νευρικά μες στο κεφάλι, που όση καλή πρόθεση και να έχει, εκείνη την ώρα crash-άρει από χαμηλή μνήμη buffer! Μπαφιάζει κοινώς! Μπλε οθόνη με λευκά ακαταλαβίστικα γράμματα. Το reset είναι αναπόφευκτο.

*

Ξανακλείνω, λοιπόν, τα μάτια. Επιστρέφω και το κεφάλι στη φυσική του θέση. Στο μαξιλάρι φυσικά! Breath-in, breath-out. Δυνατές ανανποές, γεμάτες. Ανακουφιστικές. Με το δεξί χέρι ψαχουλεύω το ρολόι πάνω στο βιβλίο του κομοδίνου. Εκεί είναι. Μπράβο μου! Να μια πρώτη επαφή με το περιβάλλον, με την πραγματικότητα του τώρα. Ωραία. Τώρα αρχίζουν στο δευτερόλεπτο οι πραγματικότητες μία-μία να βρίσκουν τη θέση τους στο νου μου. Να τακτοποιούνται σε μια λογική σειρά. Είμαι στο κρεβάτι, ωραία. Στη Θεσσαλονίκη. Απ' τις γρίλιες των παντζουριών μπορώ να καταλάβω ότι έχει ξημερώσει. Μια χαρά! ...μια χαρά αλήθεια;; Καθόλου μια χαρά! Γιατί ξυπνάω; Γιατί έπρεπε να ξυπνήσω; Στο επόμενο δευτερόλεπτο φορτώνει στη μνήμη μου και το πρόγραμμα: πρωινό ταξίδι Θεσσαλονίκη-Τρίκαλα, με το πρώτο δρομολόγιο. Το πρώτο και τελευταίο βάσει διαθέσιμου χρόνου, δεν γίνεται να χαθεί! Τι ώρα είναι; Χτύπησε το ξυπνητήρι; Δεν το άκουσα.. γιατί δεν χτύπησε; Νωρίς είναι ή αργά; Ανοίγει το ένα μάτι, μετά το άλλο. Τα εστιάζω και τα δυο στους δείκτες του ρολογιού μ' έναν τρόμο έτοιμο να ξεπηδήσει απ' το βουβό μου στόμα.

*

Η ώρα ..80λεπτά προ αναχώρησης. Του πρώτου και τελευταίου δρομολογίου, ναι. Νωρίς δηλαδή, αλλά αρκούντως αργά! Για πότε ντύθηκα και ετοιμάστηκα δεν κατάλαβα. Βιαστικό πλύσιμο, δυο μπουκιές στο στόμα, κλείδωμα και δρόμο!!

*

Στο δρόμο ανοίγω το κινητό-ξυπνητήρι. Ρυθμίσεις-αφύπνιση-προσαρομογή.. ώρα 08.30 λέει. Α καλά.. Της νύχτας τα καμώματα.. τι 6, τι 8...

*

Αχ αυτή η Φωνούλα! Άμα σε θέλει..