Δεν ξέρω αν είναι όπως λένε σαν το ποδήλατο, αυτό που οι θύλακες των αισθήσεων του κορμιού ποτέ δεν ξεχνούν, αυτό που τα αντανακλαστικά του μυαλού αυτόματα επαναπροσεγγίζουν, εκείνο που οι θύμησες της ψυχής επαναφέρουν από το βαθύ θάμπος της λήθης.
Ή αν είναι πάλι -δεν ξέρω- μοναδικά γνώριμο σαν την παλάμη του δεξιού χεριού, την ιδιαιτερότητα του γραφικού χαρακτήρα, ανεξίτηλα χαραγμένο σαν τον πρώτο έρωτα, τ' αξέχαστο πρώτο φιλί. Όπως λένε.
Ξέρω ότι χθες έκανα το πρώτο μου (φετινό) μπάνιο και ήταν ακριβώς σαν το ποδήλατο που κάποτε έμαθα και δεν λησμόνησα ποτέ το πώς, γλίστρησα το νερό στα ανοιχτά μου δάχτυλα σαν να ψηλαφώ τυφλά την τραχύτητα της δεξιάς μου παλάμης, γεύτηκα ξανά την αρμύρα της θάλασσας ανακαλώντας αυτή την αξέχαστη αίσθηση σαν του πρώτου φιλιού, σαν της πρώτης τρυφερής επαφής.
Ή αν είναι πάλι -δεν ξέρω- μοναδικά γνώριμο σαν την παλάμη του δεξιού χεριού, την ιδιαιτερότητα του γραφικού χαρακτήρα, ανεξίτηλα χαραγμένο σαν τον πρώτο έρωτα, τ' αξέχαστο πρώτο φιλί. Όπως λένε.
>>>
Ξέρω ότι χθες έκανα το πρώτο μου (φετινό) μπάνιο και ήταν ακριβώς σαν το ποδήλατο που κάποτε έμαθα και δεν λησμόνησα ποτέ το πώς, γλίστρησα το νερό στα ανοιχτά μου δάχτυλα σαν να ψηλαφώ τυφλά την τραχύτητα της δεξιάς μου παλάμης, γεύτηκα ξανά την αρμύρα της θάλασσας ανακαλώντας αυτή την αξέχαστη αίσθηση σαν του πρώτου φιλιού, σαν της πρώτης τρυφερής επαφής.
Tου ηδονικού παιχνιδιού με τα κύματα.
Όπως λένε.
* Τη ζωγραφιά την βρήκα εδώ. Τιτλοφορείται "Sea Secret".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου