Είναι κάτι σταυροδρόμια..

..που συναντιόμαστε και ύστερα χανόμαστε.

Αυτό το σταυροδρόμι δεν ήταν σαν όλα τα άλλα των δρόμων και των διαδρομών. Δεν προϋπήρχε, δεν ήταν εκεί. Ένας ιδιαίτερος σκοπός το δημιούργησε, μια ανάγκη για έκφραση και επικοινωνία, όταν οι συμβατικοί τρόποι έμοιαζαν στενοί να την χωρέσουν. Και μια μικρή προσπάθεια διερεύνησης ότι άλλο κλείσιμο στον εαυτό και άλλο εσωστρέφεια (η οποία στην τελεία μορφή της καλλιεργεί την εν αγάπη κοινωνικότητα, σύμφωνα με τον άγ. Γρηγόριο Παλαμά). Όπως ακριβώς άλλο πράγμα η ευαισθησία και άλλο η ευγένεια. Ξαναλέω ότι κλειστός άνθρωπος δεν είναι αυτός που του αρέσει να παραμένει ολιγόμιλος. Δεν είναι αυτός που επιλέγει να μην αποκαλύπτει τα προσωπικά του, αυτός που προτιμά περισσότερο να αφουγκράζεται απ' το να εκφράζεται. Κλειστός είναι εκείνος που φοβάται να γίνεται αντιληπτό από τους άλλους πώς νιώθει, εκείνος που δεν δίνεται, εκείνος που από φόβο κρύβει την καρδιά του ενίοτε στις πολλές κουβέντες ή στις πλούσιες χειρονομίες.

Αυτός ο σκοπός εκπληρώθηκε. Εδώ και κάμποσο καιρό, μάλλον, αλλά η κεκτημένη ταχύτητα των λόγων που συμπιέζονταν μέσα μου και η δικαιοσύνη μου προς αυτούς, έδωσε μια μικρή παράταση μέχρις ότου βρουν όλα την έκφρασή τους. Έτσι όμορφα και απλά. Μέχρι τουλάχιστον να ξαναφουντώσει μια αντίστοιχη ορμητική ανάγκη.

>>>

Δε μπορώ να μη σ' ευχαριστήσω που ανταποκρίθηκες σ' αυτόν τον τρόπο επικοινωνίας. Εσένα που διάβαζες σποραδικά, εσένα που πιάστηκες απ' το πανί στη μέση της διαδρομής και ακολούθησες ως το τέλος. Εσένα που διάβασες δυο αράδες και μετά δεν έβρισκες χρόνο, μα όλο μου 'λεγες πόσο θέλω να προλαβαίνω, εσένα που κάθε τόσο με ρωτούσες πώς πάει το blog κι ας είχες μήνες να μπεις -θα 'ξερες αλλιώς! Εσένα που διάβαζες ανελλιπώς και πάντοτε μου 'λεγες ευχαριστώ κι ας μην το άξιζα, εσένα που δεν παρέλειπες να σχολιάζεις τακτικά κι εσένα που μου απαντούσες ενίοτε με e-mail. Εσένα που έμπαινες απ' το κινητό σου απ' όπου κι αν βρισκόσουν, αλλά κι εσένα που σχολιάζαμε τα γραφόμενα τηλεφωνικά.

Εσένα που στραβομουτσούνιαζες και με κορόιδευες τακτικά κι ας σου άρεσαν αυτά που διάβαζες, εσένα που έπαιρνες περισσότερο στα σοβαρά τι έγραφα και γιατί (τελικά ίσως κατάλαβες και τα περισσότερα).

Μα κυρίως ευχαριστώ ειλικρινά εσένα που υπήρξες έμπνευσή μου στην εκάστοτε ανάρτηση, εσένα που σ' έβλεπα μπρος μου, μέσα μου, σε κάποια γωνιά της καθημερινότητάς μου. Εσένα που ήσουν αν όχι κέντρο, τότε αφορμή των περισσότερων αναρτήσεων, από τις μέρες εκείνες που δεν έμπαινες καν στον κόπο να διαβάσεις, ως τώρα που αυτός ήταν ο μόνος τρόπος επικοινωνίας που σου είχε απομείνει. Ειλικρινείς ευχαριστίες. Η σκέψη μου ταξίδεψε σε διαδρομές που δεν είχε ποτέ φανταστεί κι αυτό εν πολλοίς το χρωστώ και σε σένα.

>>>

Σε κούρασα, όμως, το νιώθω. Και μου το 'λεγες έξω-έξω, «με ανησυχεί ο τρόπος σου τελευταία» τη μια μέρα, και την άλλη «χέι, όλα καλά;». Σε κούρασα τελευταία. Θα βρούμε τώρα άλλους τρόπους να επικοινωνούμε, μη σκιάζεσαι, παραδοσιακούς ή καινούριους, ίσως κάποτε κι απ' αυτό εδώ το σταυροδρόμι, έχε υπομονή!

Ως τότε μπορείς να με βρίσκεις στις αναρτήσεις της Νίνας, στα τραγούδια του Μίλτου, στις αναγνώσεις του σαμιαμιδιού, στους στίχους της Μποφίλιου.
Στην προσευχή σου.

Δε θα χαθούμε. Καλή καρδιά.

Φιλικά, adis99
8..10..12

Today's Soundtrack:

Adele - Skyfall

"This is the end

hold your breath and count to ten.

I know I'd never be me
without the security
of your loving arms
keeping me from harm.

Put your hand in my hand

and we'll stand"