Χάνω το μέτρημα φοβάμαι..

Τους ανθρώπους της ζωής μου κάθισα να τους μετρήσω

«Στο ξαναλέω», μου λέει με μάτια σπινθηροβόλα, «δες ποιοι απ' αυτούς που πέρασαν απ' τη ζωή σου σε εκτίμησαν πραγματικά, σου έδειξαν ειλικρινές ενδιαφέρον..» και μετά από σύντομη παύση «..και βγάλε συμπέρασμα».

τους παρόντες, τους απόντες, καναδυό περαστικούς,

όσους ήρθαν για να μείνουν, όσους έφυγαν πριν γίνουν,

τους κοινόχρηστους, τους ξένους, τους πολύ προσωπικούς.

Τα λόγια του Α. είναι πάντοτε κοφτερά και πώς δένουν, να δεις, μ' εκείνα του Β. για τους ανθρώπους που «σ' αγάπησαν γι' αυτό που είσαι» κι όχι για κάτι άλλο που νόμισαν ή θα 'θελαν. Και δεν είναι λόγια -αυτά του Α. και του Β.- που θα 'λεγε ο άλφα-κι-ο-βήτα.

Άνθρωποι μόνοι που άφησαν σκόνη,

φιλίες κι αγάπες που πήραν οι δρόμοι. 

Και μπήκα στον πειρασμό να σκεφτώ ποιοι είναι αυτοί, από πότε κι από πού. Αλλά είπα στον εαυτό μου ευχαριστώ, δε θα πάρω. Να τους μετρήσω να τους κάνω τι; Μετριούνται οι άνθρωποι, ναι, πώς μετρώ όμως την αγάπη τους, πώς υπολογίζω την εκτίμησή τους, τη συμμετοχή τους στη ζωή μου; Και εν τέλει, ποιος είμαι εγώ για να το κάνω.. Και αυτό που θα βρω και θα σημειώσω, ήταν σίγουρα η πραγματικότητα ή η σκληρή καρδιά μου έκανε ενίοτε του κεφαλιού της; Χώρια που δύσκολα θα μπορούσα να αντιμετωπίσω τις θύμησες που θα 'ρχονταν τρυφερές και ντροπαλές, τέτοιες που σίγουρα θα μ' έκαναν να κοκκινίσω, να θέλω αμήχανα να χαμογελάσω.. ή μήπως να κρυφτώ;

Αγάπες που έμοιαζαν να 'χουν αξία

και άλλες που ξέμειναν στη χειραψία.

Τι σημασία έχει πόσοι.. αρκεί που καταφέρνουν να ενεργοποιήσουν το κέντρο των συναισθημάτων μου, την καρδιά. Αρκεί που βλέπω το παράπονο στο σπάσιμο των πλευρικών ρυτίδων του μετώπου τους όταν με χαιρετούν να φύγω. Αρκεί που μ' αγκαλιάζουν και με το πρώτο τους βλέμμα θα αναρωτηθούν «είσαι καλά; τι τρέχει;». Αρκεί που αισθάνομαι την ειλικρινή τους διάθεση. Μα κυρίως αρκεί που ανησυχούν, που εύχονται μυστικά, που μ' ενδιαφέρον τρέχουν να βοηθήσουν, που με πόνο προσεύχονται.

Και μου βγαίνουν πάντα λίγοι ή μου βγαίνουνε πολλοί

κι είναι η μοναξιά που επείγει ό,τι με μελαγχολεί.

Αλλά είναι και η πικρή αλήθεια που με μελαγχολεί, ότι κάθε τέτοιο μέτρημα καταλήγει σε πληγή, όχι γιατί οι άνθρωποι της ζωής μου είναι τελικά λίγοι ή πολλοί, αλλά γιατί εγώ αποδεικνύομαι συνεχώς όλο και πιο λίγος για 'κείνους. Ανίκανος να ανταποκριθώ στο παραμικρό έναντι της δικής τους παρουσίας. Λίγος σαν φίλος, λίγος σαν αδερφός ή συνάδελφος, ελάχιστος ακόμη σαν παρτεναίρ του δικού μου είναι, της δικής μου καρδιάς. Η χειρότερη μοναξιά δεν είναι να μην έχεις ανθρώπους, είναι να μην μπορείς να ανταποκριθείς στους ανθρώπους που έρχονται δίπλα σου, αυτή που σε κάνει ν' αλλάζεις πεζοδρόμιο να αποφύγεις μια συνάντηση, αυτή που σε κάνει ν' αλλάζεις το βλέμμα τάχα ότι δεν είδες. Αυτή που σε κάνει να ντρέπεσαι να σχηματίσεις το νούμερο στο τηλέφωνο, αυτή που σε κάνει να σκύβεις το κεφάλι από αδυναμία προσέγγισης ή επικοινωνίας.

Όσοι ζουν με το αίσθημα..

Φοβάμαι πως χάνω το μέτρημα.

Τους ανθρώπους της ζωής μου θα 'θελα να τους κρατήσω.

* Σου τραγούδησα το πολύ όμορφο τραγούδι της Νατάσσας Μποφίλιου, «Το μέτρημα», σε στίχους Γ. Ευαγγελάτου και μουσική Θ. Καραμουρατίδη, από το δίσκο της «Εισιτήρια Διπλά» του 2010.