Η υπόσχεση

Με την Ε.Α. είμαστε γνωστοί από παλιά. Πολύ παλιά. Τόσο παλιά όσο δεν παίρνει άλλο. Πρέπει να 'ναι η πρώτη κοπέλα που γνώρισα ποτέ μου, τότε, μια ωραία Κυριακή της Πεντηκοστής πριν πολλά πολλά χρόνια. Πού; Μα στο μαιευτήριο Τρικάλων φυσικά!

Κι έπρεπε να περάσουν 12 χρόνια και τρεισήμισι μήνες μέχρι να ..ανταλλάξουμε δυο λέξεις, πρώτη μέρα στην 1η Γυμνασίου. Εκείνη στο πρώτο θρανίο, κολλητά στην έδρα. Στην αγαπημένη της θέση, που απορία αν την άλλαξε ποτέ στα 6 επόμενα χρόνια. Φίλη του φίλου μου του Β. Μακράν η καλύτερη μαθήτρια κι η πιο ώριμη της τάξης.

Κι όταν τα 19άρια έπεφταν σύννεφο στις καρτέλες βαθμολογίας του 1ου τριμήνου, βρέθηκαν δυο μαθητές με δυο 20άρια. Ο Κ κι ο Ν. Μα η ΕΑ είχε ένα παραπάνω, στην Ιστορία, που έκανε τη διαφορά. Έλα όμως που ένα 18άρι την ισοφάρισε -αδίκως- με τους υπόλοιπους! Και μάλιστα πού; 18 στη Μουσική, που όταν εμείς, τα πιτσιρίκια με τα 19άρια, δεν ξέραμε καλά καλά τι θα πει ...Κατσιμίχας, εκείνη σκάρωνε στιχάκια-ποιηματάκια και τα γρατσουνούσε στην κιθάρα της σαν ..Alanis των Τρικάλων.

Ο φίλος μου ο Β πάντα τη θαύμαζε την Ε. Κι εγώ σπάνια διαφώνησα με τον Β.

>>>

Για 10 χρόνια ξαναχαθήκαμε.

>>>

Ένα Μάη πριν δυο χρόνια έφτασα σκασμένος στα Τρίκαλα. Ένα εκνευριστικό ταξίδι με το τραίνο, μια κουραστική προηγούμενη βδομάδα, μια ανυπόμονη ..καούρα να 'ρθουν οι άδειες του καλοκαιριού. Σκάω μύτη στο σταθμό με κοντό πουκαμισάκι και το σχολικό σακίδιο περασμένο στο δεξί ώμο. Ο Β με περιμένει ψηλά στην Ασκληπιού.

«Πώς πάει;»

«Πώς να πάει..»

«Στο 'πα, δεν στο 'πα.. απόψε έχει παρουσίαση η Ε!»

«Τι παρουσίαση; Ποια Ε; Μη μου πεις..»

>>>

«Ακυρωμένα ραντεβού, ξοφλημένες σχέσεις, μπογιατισμένα όνειρα, η μοναξιά ντυμένη έρωτας στο καρναβάλι της χαράς... Αλλά και δρόμοι που βαδίσαμε μαζί, κολλημένα κορμιά και χάδια καλπάζοντα... Όλοι έχουμε τη συλλογή μας από τις πολλές μορφές του έρωτα, όπως τον έζησε ο καθένας. Ξεφυλλίζοντας το άλμπουμ τής ζωής μας οι στιγμές που απαθανατίσαμε άλλοτε μας στοιχειώνουν, άλλοτε τις προσπερνάμε αδιάφορα, άλλοτε τις αναπολούμε. Φωτεινά σήματα της μνήμης, σκοτεινά κενά της λήθης. Ο έρωτας σε μαύρο κι άσπρο φόντο. Αυτό είναι το φλας.»

Ναι, αυτό είναι το φλας, η πρώτη της ποιητική συλλογή.*

>>>

Μπαίνουμε με τον Β στις Κηρήθρες που φιλοξενούν την παρουσίαση και καθόμαστε κρυφά στη γωνιά του παταριού. Πιάνω στα χέρια μου Το Φλας και τ' ανοίγω τυχαία στη μέση. «τοπίο Β΄». Με την πρώτη ματιά με πιάνει ..σύγκρυο! Το βλέμμα μου φυλακίζεται σε ένα δίστιχο ακριβώς στη μέση του ποιήματος:

«Η υπόσχεση

σήματα καπνού σε γκρίζα ομίχλη»

Μα.. Τι.. Γίνεται σε 7 λέξεις να χωρέσει η περιγραφή συναισθημάτων χρόνων; Προβληματισμών και εκνευρισμών και ελπίδων και χαμένων στιγμών και ασυνεπών υποσχέσεων και.. και..; Πώς γίνεται μου λες;

>>>

Το ξέρω πως άλλο πιθανόν εννοεί η Ε (χεχ, δυο φορές μου τα εξηγούσε, κάτι κατάλαβα..), σύζυγος καλή πλέον και οσονούπω για δεύτερη φορά μητέρα. Κι άλλο εννοώ εγώ. Αλλά οι υποσχέσεις (μου) παραμένουν χαμένη υπόθεση, τόσο όσο αφήνει να εννοηθεί το δίστιχό της, που ελαφρώς αλλοιωμένο διακοσμεί και τον τίτλο αυτού του Ιστολογίου.

Την ευχαριστώ πολύ την ΕΑ, όχι που δέχτηκε να «εκμεταλλευτώ» λίγα γράμματα, αλλά που μέσα από μια έκφρασή της, βρήκε έκφραση και μια δική μου ψυχική αποτύπωση.

>>>

[...]

Η υπόσχεση

σήματα καπνού σε γκρίζα ομίχλη

κι η φυλλοβόλα επιθυμία

γυμνή από ελπίδα.

Φωλιάζουν στα κλαδιά της

κοράκια οι συμβιβασμοί.

Φθινόπωρο.

* Ελένη Αλεξίου, Το Φλας, εκδ. Λογείον 2009, Τρίκαλα.