Γιατί, γαμώτο, πρέπει όλα να είναι έτσι; Μα, γιατί ακριβώς όλα είναι έτσι και όχι αλλιώς. Να είναι άραγε εφικτό να γυρίσει κανείς πίσω και να διορθώσει αδικίες και λάθη και παρεξηγήσεις;
Δεν είναι εφικτό, αν και μπορείς ακόμα να είσαι ακατανίκητος, μονολογούσε, όταν μέσα στη σκοτεινιά ανακάλυψε την ιδιότροπη πτήση εκείνου του λευκού περιστεριού που ξεπηδούσε από κάποιο όνειρο ή χλεύαζε τις συνήθειές του, συνήθειες ζώου ημερόβιου, και αψηφούσε τη φλογισμένη νύχτα και έπαιρνε ύψος σε μια μόνιμη κατακόρυφο και κατόπιν δίπλωνε τις φτερούγες του και έκανε κάτι παράξενες πιρουέτες, λες και εκείνη ακριβώς τη στιγμή ανακάλυπτε την ιλιγγιώδη αίσθηση της πτώσης στο κενό, μέχρι που το έχασε από τα μάτια του, πίσω από ένα κτήριο σαρακοφαγωμένο από τα χρόνια.
Εγώ είμαι αυτό το περιστέρι, σκέφτηκε, και σκέφτηκε ότι, όπως κι εκείνο, δεν είχε τίποτε άλλο να κάνει· μόνο να ξαναρχίσει την πτήση μέχρι να χαθεί στον ουρανό και στη νύχτα.
* Από το αστυνομικό μυθιστόρημα του Leonardo Padura, Μάσκες, εκδ. Μεταίχμιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου