«Ώστε από τα Τρίκαλα είσαι!» είπε, και το πρόσωπο του γηραιού ιερέα φωτίστηκε με μια ειλικρινή χαρά. Ήμουν στην οδό Ισαύρων στα Εξάρχεια και είχα απέναντί μου τον μητροπολίτη κεντρώας Αφρικής, ο οποίος είχε βρεθεί για λόγους υγείας μερικές εβδομάδες στην Αθήνα.
Του αποκρίθηκα δεύτερη φορά καταφατικά και περίμενα να συνεχίσει τις διερευνητικές ερωτήσεις του. Όμως εκείνος συνέχισε με κάτι που δεν το περίμενα. «Έχετε ένα διαμάντι εκεί στα Τρίκαλα», είπε με ύφος υπαινικτικό σαν να συμμετείχαμε σε παιχνίδι ερωτήσεων. «Ξέρεις ποιο είναι αυτό;» Περνούσαν διάφορα από τον νου μου, ωστόσο ένιωθα τέτοια αμηχανία σαν να είμαι στην τελευταία πίστα του trivial persuit, όπου κρίνονται όλα από τα λόγια μου. Οπότε του ζήτησα από ευγένεια να συνεχίσει εκείνος την αποκάλυψη της ερώτησής του, αλλά και για να μην ντροπιαστώ με μια πιθανά άσχετη απάντηση. «Έχετε στα Τρίκαλα τον π. Διονύσιο!» αποκρίθηκε δίνοντας ένταση στη φωνή του, και φυσικά δεν ήταν στις πιθανές απαντήσεις που σκεφτόμουν. «Ο π. Διονύσιος είναι ένα διαμάντι· και μάλιστα εικοσιτεσσάρων καρατίων», συνέχισε, αυτή τη φορά με χαμηλή σταθερή φωνή απόλυτης σιγουριάς, «και δεν ξέρω αν γνωρίζετε πόσο τυχεροί είστε που τον έχετε δίπλα σας».
Αυτό είχαμε μαζί μας, ένα διαμάντι εικοσιτεσσάρων καρατίων, και μπορεί πράγματι να πέρασαν χρόνια μέσα στην πολύχρονη σχέση μας μέχρι να το καταλάβουμε, όμως το βίωμα μαζί του μας αποκάλυπτε σιγά σιγά τα γράδα της καρδιάς του. Και τώρα που έφυγε, είναι σαν να πληρώθηκαν και τα εικοσιτέσσερα καράτια, και να λάμπουν περήφανα στις θύμησες και στις εμπειρίες μας κοντά του.
«Ώστε ήρθες στα Τρίκαλα!», έλεγε κάθε φορά· «σου έδωσαν μήπως καναδυό μήνες άδεια να σε χαρούμε παραπάνω;»· έτσι θα τον θυμάμαι, με την ειλικρινή χαρά στο πρόσωπό του κάθε φορά που τον συναντούσα, κι ας συνοδευόταν συχνά το αντάμωμα με κάποια "αγγαρεία" ή κάποια γλυκιά αυστηρότητα στις κατ' ιδίαν επικοινωνίες μας.
Μαζί με τις εμπειρίες έμειναν τώρα και λίγα δάκρυα από το βούρκωμα των αναμνήσεων, τα παίρνω, τα σφουγγίζω με μετάξι και στιλβώνω μ' αυτό τις παρειές του διαμαντιού· να λάμψει ολοκάθαρο στο δικό μου στερέωμα, έτσι όπως ακριβώς αρμόζει στα εικοσιτέσσερα καράτια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου