«Παλιό ταξίδι έσβησε στα μάτια σου
κι όμως ανιχνεύω τα σημάδια σου..»
κι όμως ανιχνεύω τα σημάδια σου..»
Μικρός είχα την την αφέλεια να πιστεύω σχεδόν σε ό,τι άκουγα. Από το πιο συνηθισμένο ως το πιο απίθανο. Αν ήμουν στην Αμέρικα στα τέλη του '30, θα ήμουν σίγουρα απ' αυτούς που τρέχαν στους δρόμους έκπληκτα πανικόβλητοι, με το στόμα να χάσκει ανοικτό και το κεφάλι να στριφογυρίζει στον ουρανό να 'βρει τους εξωγήινους του Όρσον Γουελς.
* Η ..ωμή εικόνα είναι λεπτομέρεια του πίνακα "The Incrudelity of Saint Thomas", του Caravaggio (1601-2). Δείτε τον ολόκληρο εδώ.
Μεγαλώνοντας, στην προσπάθεια να εγκαταστήσω ένα φίλτρο κόντρα στις ..πεπονόφλουδες που έντεχνα φύτρωναν στο διάβα μου, πρόσθετα ένα
«σιγά..!» στην πρώτη μου έκπληξη/απορία, κρύβοντας για λίγα δευτερόλεπτα την αφέλεια της ευκολοπιστίας. Μα μόλις ακολουθούσαν οι πρώτες λεπτομέρειες το «σιγά» μεταμορφωνόταν σε «έλα!» και το πρωτόγονο αυτό firewall γκρεμιζόταν σαν τραπουλόχαρτα που ζήλεψαν τον πύργο της Βαβέλ.
Ενήλικας πλέον, και έχοντας περπατήσει άπειρα χιλιόμετρα στα μποστάνια του ψαρώματος και του κοροϊδέματος, ο τείχος προστασίας αναβαθμίστηκε κι από «σιγά» έγινε σιγή! Παύση. Αμιλησιά. Το στόμα βουλωμένο και τα μάτια σε κατάσταση άγρυπνου REM να τρεκλίζουν ψάχνοντας εστίαση σε κάποια βέβαιη αλήθεια. Κι όση ώρα ο νους καταβροχθίζει αχόρταγα την πληροφορία, η γλώσσα να ψάχνει μηχανισμό άμυνας στη νέα "αλήθεια" που θηλυκώθηκε αποφασιστικά στην κρεμάστρα της αφέλειας.
Γιατί όσο κι αν άλλαξαν οι μηχανισμοί απόκρισης, σημάδι μαύρο απόμεινε -η αφέλεια- κι ας έσπασε ο χαλκάς της άγνοιας. Τόσα λάθη, πόσα ψέμματα, πόσα παθήματα και «άλλη φορά δεν έχει» και τόσες απογοητεύσεις.. Παλεύουν όμως μέσα μου σαν δυνάμεις αντίθετες τα «Πίστευε τα μισά απ' όσα βλέπεις και τίποτα απ' όσα ακούς» vs «Μακάριοι οι μη ιδόντες και πιστεύσαντες».
Αυτή εκεί, όμως, η αφελής εμπιστοσύνη στους ανθρώπους. Χωρίς δισταγμό, χωρίς εξηγήσεις, χωρίς καν το δάχτυλο να ψηλαφίζει τα σημάδια.
Today's Soundtrack:
Γ. Κακουλίδης | Θ. Μικρούτσικος | Δ. Μητροπάνος
"Εσύ που έρχεσαι σε με τον πεθαμένο
και βλέπεις μέσα μου όσα εγώ αγνοώ.."
* Η ..ωμή εικόνα είναι λεπτομέρεια του πίνακα "The Incrudelity of Saint Thomas", του Caravaggio (1601-2). Δείτε τον ολόκληρο εδώ.
Το πρόβλημα ξεκινά την ώρα που θα πεις το πρώτο ψέμα στον εαυτό σου, την ώρα που θα τον θρέψεις με μάταιες ελπίδες και εντυπώσεις,κοινώς ψευδαισθήσεις.Ύστερα το αράδιασμα ψεμάτωΑν και στους άλλους είναι ευκολότερο...!Λένε πως αν καταφέρεις να αντιμετωπίσεις κατάματα τη δική σου αλήθεια και δεν τρομάξεις,μόνο τότε θα είσαι σε θέση να κρίνεις και την αλήθεια ή το ψέμα των άλλων...
ΑπάντησηΔιαγραφήΔηλαδή υπάρχει γιατρειά για την αφέλεια "γιατρέ" μου; Κι αν ναι, την θέλω...;
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιατί τρομάζω στη σκέψη ότι θα μπορώ, έτσι, κάποτε να διακρίνω "την Αλήθεια των Άλλων". Γιατί κατά βάθος νομίζω ότι με γλυκαίνει η πεπονόφλουδα που τρώω κάθε φορά, λόγω αφέλειας και μόνο.
Και ξέρεις τι άλλο; Αντικρύζω ξανά τον πίνακα του Caravaggio και ανατριχιάζω στη σκέψη και μόνο της τραχιάς αφής των ανάγλυφων σημαδιών.. Προτιμώ εξαρχής να πιστέψω!
Τις πεπονόφλουδες τις τρώμε όχι από αφέλεια αλλά επειδή δεν θέλουμε να δούμε,ειδικά όταν γλυκαινόμαστε κιόλας!!!Όσο και αν πονάει,είναι προτιμότερη μία σκληρή αλήθεια παρά ένα καλοσερβιρισμένο ψέμα.Για να αγαπάς πραγματικά είτε η δική σου αλήθεια,είτε η αλήθεια των άλλων είναι η μόνη λύση... Και τελικά ίσως είναι η γιατρειά για την αφέλεια που υποστηρίζεις πως έχεις...Αν βέβαια δεν τη θέλεις,επιλέγεις το σκοτάδι της άγνοιας!Και αν στην αρχή αυτό το σκοτάδι μπορείς να το αντέξεις,μετά γίνεται ό,τι πιο απεχθές!Σχέσεις χωρίς αλήθεια ίσον ανύπαρκτες σχέσεις!Μπορεί να ακούγεται απόλυτο η ζωή όμως το αποδεικνύει.
ΑπάντησηΔιαγραφή