Σκόλοψ

Φυτρώνει μικρούλι-μικρούλι σαν το κεφάλακι ενός καρφιού, αλλά πονάει το άτιμο απ' την πρώτη στιγμή! Στην αρχή δεν του δίνεις σημασία.. ένα ακόμα τσιμπηματάκι σαν τα πολλά που απασχολούν το σώμα σου: μια αμυχή στην κνήμη, ένα σφίξιμο στη γάμπα, μια σκλήθρα στο ένα δάχτυλο, μια παρανυχίδα στο άλλο, ένα μπιμπίκι που ξαναφούντωσε πλάι στη μύτη. Τι είναι λοιπόν άλλη μια τοσηδά τσιμπιά.. έστω στον πισινό;

Την άλλη μέρα το νιώθεις περισσότερο. Και από χθες, αλλά περισσότερο κι απ' όλα τ' άλλα. Το ψαχουλεύεις, το πασπατεύεις, χεχ, πονάει. Τι στο καλό.. πιάνεις το καθρεπτάκι και προσπαθείς με επιδέξιες κινήσεις να πετύχεις να δεις το είδωλό του, για να διαπιστώσεις ότι εκεί χάμω είναι φτωχός ο φωτισμός που να πάρει! Αλλά μια ιδέα την πήρες.. είναι εκεί, περήφανο και πονηρό. Ένα κακό σπυρί στον κ*λο!

Αποφασίζεις να επιστρατεύσεις όλα τα δυνατά μέσα να το πολεμήσεις. Ω, ναι, γιατί μιλάμε για πόλεμο εδώ, όχι αστεία! Και μετράς τις δυνάμεις υπεράσπισης: μπεταντίν, βαμβάκι, αντισηπτικά, αντιβιοτική αλοιφή και -έσχατη ζώνη άμυνας- πρόπολη και λαδάκι αγιασμένο. Χλωμιάζεις και μόνο στη σκέψη της μάχης, έχεις φάει ήδη γκολ από τα αποδυτήρια, αλλά και κάθε χαμένο λεπτό αποδεκατίζει την ήδη διαλυμμένη αυτοπεποίθησή σου. Και ξεκινάς επίθεση..

Μα το καταραμένο ανθίσταται και μάλιστα σθεναρά! Κι όχι μόνο, αλλά γιγαντώνεται κιόλας! Τρέφεται -λες- από τις δικές σου επιθέσεις καθαριότητας. Σε τρεις μέρες μέσα το πεδίο της μάχης έχει γύρει επικίνδυνα και απειλεί να σε πνίξει. Το κεφάλι του καρφιού έχει γίνει ολόκληρο φουντούκι, με απειλητικές τάσεις εξάπλωσης σε ακτινική δέσμη. Ξαναμετράς τις δυνάμεις που σου απέμειναν, επανα-υπολογίζεις τη δραστική τους ικανότητα και αποφασίζεις να δανειστείς τους πρώτους μισθοφόρους: μερικά πειθαρχημένα λευκά στρατιωτάκια - αντιβιοτικά, με σκοπό να πλήξεις τον εχθρό στο κέντρο του.

«Σκληρόν σοι πρός κέντρα λακτίζειν», "άδικα πολεμάς, μη τα βάζεις με τα σίδερα" σαν να σου λέει και το φουντούκι γίνεται κάστανο, με την ουρά του να έχει καταλάβει κάποιο από τα νεύρα που ελέγχουν το πόδι. Αυτό ήταν.. πλέον εκτός του πισινού παρέλυσε και το δεξί σου πόδι και η μόνη πλέον ανακουφιστική στάση είναι εκείνη της απόλυτης ξάπλας. Χεχ!!

Τετέλεσται..

>>>

..μα -πώς γίνεται καμιά φορά στις ταινίες- την έσχατη στιγμή, στην κρισιμότερη φάση, εκεί που όλα δείχνουν ότι άλλο πια ο πόνος δεν αντέχεται, έρχεται σαν απο μηχανής θεός η λύση από ψηλά, απ' τον αέρα, σαν άλλη αεροπορία να βομβαρδίσει το ισχυρόν κέντρον και να σώσει τις αποδεκατισμένες δυνάμεις υπεράσπισης. Έτσι κι εδώ, χμ! Χρειάστηκε μια ιδέα, μια προτροπή, ένα κάλεσμα και φυσικά μια αποφασιστική κίνηση. Και ΜΠΟΥΜ έφτασε μια αιχμηρή καλοστοχευμένη οβίδα και έσκασε ακριβώς στο κέντρο του κάστανου και σκόρπισε τον πανικό στις τάξεις του πονηρού. Και μετά ήρθαν τα πυροσβεστικά να ξεπλύνουν κάθε του απομεινάρι.

Και να ανακουφίσουν ακαριαία τον συσσωρευμένο πόνο.

Τι κι αν παραμένουν τα σημάδια της μάχης, τι κι αν δεν σβήνει η μνήμη του πόνου. Το αποτέλεσμα μετράει, που στο βάθος-βάθος του δε διαφέρει και πολύ απ' το αποστολικό:

«ἐδόθη μοι σκόλοψ τῇ σαρκί, ἄγγελος σατᾶν,

ἵνα με κολαφίζῃ ἵνα μὴ ὑπεραίρωμαι»

(Β΄Κορ. ιβ΄7)