Πώς μας πιάνει όλους, την ύστατη στιγμή! Κι ενώ έχει προηγηθεί τιτάνια προσπάθεια, παροιμιώδης υπομονή, εντατική εργασία, καθώς πλησιάζει η ευλογημένη εκείνη ώρα οι δυνάμεις κάμπτονται, η διάθεση σβήνει, η καθάρια σκέψη μολύνεται, η ψυχή λιποψυχεί και σκοτεινιάζει. «Τι ραθυμείς αθλία ψυχή μου;» αναρωτιέται ο υμνωδός.
Αυτή την ώρα, όμως, που η ψυχή δικαιολογημένα κλονίζεται κι αγκομαχά, αχνοφέγγει ελπιδοφόρο το μήνυμα..
«Ψυχή μου, ψυχή μου, ἀνάστα, τί καθεύδεις
τό τέλος ἐγγίζει καί μέλλεις θορυβεῖσθαι·»
«Ψυχή μου, ψυχή μου, ἀνάστα, τί καθεύδεις
τό τέλος ἐγγίζει καί μέλλεις θορυβεῖσθαι·»
Κι αργοξυπνά και συμμαζεύει τις δυνάμεις της και ετοιμάζεται για την τελική προσπάθεια, την ολική εν τέλει επαναφορά.
«ἀνάνηψον οὖν, ἵνα φείσηταί σου Χριστός ὁ Θεός,
ὁ πανταχοῦ παρών καί τά πάντα πληρῶν».
Καλή Ανάσταση.
Εξαιρετικό!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή