Γιόμισε τέλη αυτή η χρονιά. Μήπως όλη η ζωή έτσι δεν περνά; Μ' ένα σωρό πράγματα που αρχίζουν και τελειώνουν. Χαρούμενα, δυσάρεστα, ασφυκτικά, αδιάφορα. Το κακό είναι ότι τις αρχές σπανίως τις υπολογίζουμε τόσο. Κρίμα! Χάνουμε το καλύτερο peak των πραγμάτων. Την κορυφή των συναισθημάτων. Συναισθήματα που τρέχουμε να μαζέψουμε, μετά, βιαστικά στο τέλος. Συναισθήματα που, υπό την ασφυκτική πίεση του χρόνου που τελειώνει και της κούρασης που τη συνοδεύει, ξεχνούμε να εκφράσουμε, να δηλώσουμε.
Πάντοτε είχα ένα θέμα με τα "τέλη". Πίστευα ότι δε θα 'ρθουν ποτέ. Μα αυτό το θεματάκι όλοι το έχουν, θα μου πείτε. Στα ευχάριστα το τέλος μοιάζει μακρινό και απευκταίο, στα δυσάρεστα μοιάζει απίθανο και απέλπιδο, παρότι ευκταίο. Νορμάλ ακούγεται.
Όχι έτσι, όμως. Άλλο ήταν το θέμα μου με το τέλος. Και είναι ακόμα. Δεν είναι ότι δεν πιστεύω ότι θα 'ρθει, το πιστεύω, απλά νιώθω κάθε φορά να μην το προλαβαίνω..
Μικρός, θυμάμαι, δεν πίστευα ποτέ ότι θα τελειώσει το σχολείο. Ότι θα προλάβω, δηλαδή, να τελειώσω το σχολείο. Όταν το Σεπτέμβρη του 198* κρατούσα σφικτά το χέρι του μεγάλου μου ξαδέρφου, βαδίζοντας για την πρώτη μου μέρα στο σχολείο, δεν πίστευα ποτέ ότι θα έφερνα σε αίσιο πέρας αυτή την ..αποστολή. Ούτε 11 χρόνια μετά στη 2α Λυκείου το πίστεψα. Ούτε καν στην 3η.. Μέχρι την τελευταία στιγμή περίμενα το αναπάντεχο, το έκτακτο ανακοινωθέν, το ψυχρό χέρι του ..κλητήρα που θα μου καρφίτσωνε στο στήθος την απόφαση: «τέλος δρόμου φίλε!».
Αυτό το τέλος δεν ήρθε τότε. Το σχολείο πέρασε. Το πέρασα δηλαδή. Κι αυτό το τέλος έφερε νέα αρχή στην αίσθηση μη ολοκλήρωσης. Αυτή τη φορά το task ονομάστηκε "πανεπιστήμιο", μετά "στρατός", μετά "εργασία", μετά.. Πάντοτε ισχυρή η ίδια αίσθηση, το ίδιο φλερτ με το τέλος που θα 'ρθει πριν το τέλος της αποστολής. Στην καρδιά μια μόνιμη αμφιβολία, αν θα δω το τέλος του δρόμου. Στα χείλη μια μόνιμη απορία, θα προλάβω;
Ακόμα και οι ομορφότερες, οι μεγαλύτερες χαρές, σε τούτη τη ζωή έχουν ένα τέλος (και κατά κανόνα το τέλος που τις αξίζει). Και έχουν τέλος, ακριβώς για να θυμόμαστε ότι και οι άλλες, οι πικρές, οι δύσκολες στιγμές της ζωής τελειώνουν κι αυτές κάποτε. Όποιος στενοχωριέται στα τέλη των μεν, ξεμένει από ελπίδα κατά τη διάρκεια των δε.
Μ' αυτή την πεποίθηση έφτασε στο τέλος της η φετινή κατασκήνωση. Στο τέλος που της άξιζε, σίγουρα! Μια κατασκήνωση που τις πρώτες μισές μέρες αναρωτιόμουν γιατί άρχισε και τις τελευταίες μισές γιατί τελειώνει.
Γι' άλλη μια χρονιά η κατασκήνωση με αλλοίωσε, με μετάλλαξε. Ολοκληρωτικά! Σαν μια μηχανή που μπήκα κιμάς και βγήκα ξανά ..κρέας! Είναι ελάχιστες (μετρημένες ίσως στα φύλλα ενός ..τριφυλλιού!) οι εμπειρίες και τα βιώματα που κρύβουν το peak τους στο τέλος τους. Και μία από αυτές η κατασκήνωση, σίγουρα! Το δυστυχές είναι ότι σε λίγες μέρες, με μαθηματική ακρίβεια, θα ξαναγίνω ..κιμάς! Και ποιος περιμένει μέχρι του χρόνου την επόμενη κατασκήνωση; Θα προλάβω;
Καιρός ν' ανακαλύψω τ' άλλα δυο φύλλα του τριφυλλιού. Όσο προλαβαίνω!
* Ανάρτηση-απάντηση σε ερώτημα του ΣΚ. Χεχ, το ξέρω ότι δεν απαντώ με τρόπο ευθύ, αλλά νιώθω ότι ήδη είπα πολλά. Χρόνια πολλά φίλε!
Πάντοτε είχα ένα θέμα με τα "τέλη". Πίστευα ότι δε θα 'ρθουν ποτέ. Μα αυτό το θεματάκι όλοι το έχουν, θα μου πείτε. Στα ευχάριστα το τέλος μοιάζει μακρινό και απευκταίο, στα δυσάρεστα μοιάζει απίθανο και απέλπιδο, παρότι ευκταίο. Νορμάλ ακούγεται.
Όχι έτσι, όμως. Άλλο ήταν το θέμα μου με το τέλος. Και είναι ακόμα. Δεν είναι ότι δεν πιστεύω ότι θα 'ρθει, το πιστεύω, απλά νιώθω κάθε φορά να μην το προλαβαίνω..
Μικρός, θυμάμαι, δεν πίστευα ποτέ ότι θα τελειώσει το σχολείο. Ότι θα προλάβω, δηλαδή, να τελειώσω το σχολείο. Όταν το Σεπτέμβρη του 198* κρατούσα σφικτά το χέρι του μεγάλου μου ξαδέρφου, βαδίζοντας για την πρώτη μου μέρα στο σχολείο, δεν πίστευα ποτέ ότι θα έφερνα σε αίσιο πέρας αυτή την ..αποστολή. Ούτε 11 χρόνια μετά στη 2α Λυκείου το πίστεψα. Ούτε καν στην 3η.. Μέχρι την τελευταία στιγμή περίμενα το αναπάντεχο, το έκτακτο ανακοινωθέν, το ψυχρό χέρι του ..κλητήρα που θα μου καρφίτσωνε στο στήθος την απόφαση: «τέλος δρόμου φίλε!».
Αυτό το τέλος δεν ήρθε τότε. Το σχολείο πέρασε. Το πέρασα δηλαδή. Κι αυτό το τέλος έφερε νέα αρχή στην αίσθηση μη ολοκλήρωσης. Αυτή τη φορά το task ονομάστηκε "πανεπιστήμιο", μετά "στρατός", μετά "εργασία", μετά.. Πάντοτε ισχυρή η ίδια αίσθηση, το ίδιο φλερτ με το τέλος που θα 'ρθει πριν το τέλος της αποστολής. Στην καρδιά μια μόνιμη αμφιβολία, αν θα δω το τέλος του δρόμου. Στα χείλη μια μόνιμη απορία, θα προλάβω;
Τον ουρανό κάνω χαρτί, μολύβια τις αχτίδες
και βγάζω μέσα απ' την ψυχή τις παιδικές μου ελπίδες
και βγάζω μέσα απ' την ψυχή τις παιδικές μου ελπίδες
Ακόμα και οι ομορφότερες, οι μεγαλύτερες χαρές, σε τούτη τη ζωή έχουν ένα τέλος (και κατά κανόνα το τέλος που τις αξίζει). Και έχουν τέλος, ακριβώς για να θυμόμαστε ότι και οι άλλες, οι πικρές, οι δύσκολες στιγμές της ζωής τελειώνουν κι αυτές κάποτε. Όποιος στενοχωριέται στα τέλη των μεν, ξεμένει από ελπίδα κατά τη διάρκεια των δε.
Μ' αυτή την πεποίθηση έφτασε στο τέλος της η φετινή κατασκήνωση. Στο τέλος που της άξιζε, σίγουρα! Μια κατασκήνωση που τις πρώτες μισές μέρες αναρωτιόμουν γιατί άρχισε και τις τελευταίες μισές γιατί τελειώνει.
Γι' άλλη μια χρονιά η κατασκήνωση με αλλοίωσε, με μετάλλαξε. Ολοκληρωτικά! Σαν μια μηχανή που μπήκα κιμάς και βγήκα ξανά ..κρέας! Είναι ελάχιστες (μετρημένες ίσως στα φύλλα ενός ..τριφυλλιού!) οι εμπειρίες και τα βιώματα που κρύβουν το peak τους στο τέλος τους. Και μία από αυτές η κατασκήνωση, σίγουρα! Το δυστυχές είναι ότι σε λίγες μέρες, με μαθηματική ακρίβεια, θα ξαναγίνω ..κιμάς! Και ποιος περιμένει μέχρι του χρόνου την επόμενη κατασκήνωση; Θα προλάβω;
Καιρός ν' ανακαλύψω τ' άλλα δυο φύλλα του τριφυλλιού. Όσο προλαβαίνω!
* Ανάρτηση-απάντηση σε ερώτημα του ΣΚ. Χεχ, το ξέρω ότι δεν απαντώ με τρόπο ευθύ, αλλά νιώθω ότι ήδη είπα πολλά. Χρόνια πολλά φίλε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου