Με τις καλύτερες των προθέσεων

«αχ, θάλασσά μου σκοτεινή» (Πορτοκάλογλου)
Μ' αυτό το στίχο σαν τσιγάρο στα χείλη συναντήσαμε την παρέα στην Αμμουδιά. Σκασμένοι, μπουχτισμένοι απ' το τρεχαλητό μιας εργασιακής βδομάδας βγαλμένης απ' τα παλιά, που η μέρα ξεκινούσε χωρίς να γνωρίζει πότε θα τελειώσει. Έτσι κι εκείνη τη μέρα, οι 14 ώρες του φευγιού έγιναν 16,5 και η σκέψη για απογευματινό μπάνιο στο Ιόνιο όλο και απομακρυνόταν. Χεχ, βέβαια, τη διώξαμε μια για πάντα αυτή τη σκέψη με τις γκάφες τις διαδρομής.. Γνωστή η συνέχεια, σκύβω ξανά το κεφάλι! Δεν αρκούν, δυστυχώς, οι καλές προθέσεις!

«θάλασσα-πικροθάλασσα γιατί να σ'αγαπήσω..» (Λοΐζος)
Αλλά χωρίς λίγη περιπέτεια, βρε παιδί μου, δε νοούνται διακοπές, ε; Περιπέτεια -καλή ώρα- σαν την αξέχαστη εμπειρία του Αχέροντα. Που ευτυχώς που δεν καταγράφηκε τελικά σε καμία ηλεκτρονική μνήμη, κρατιέται έτσι πιο ζωντανή στη δική μας!
Τι πάει να πει «..γιατί να σ' αγαπήσω;» Γιατί έτσι! Την αγάπησα και φέτος τη θάλασσα. Την έζησα απ' την καλή στο σύντομο camping, την έζησα κι απ' την καλύτερη στην Αμμουδιά και τα πέριξ. Της ανοίχτηκα ξέρετε, της παραδόθηκα σχεδόν χωρίς όρους.. της εξομολογήθηκα τα πάντα! Στις μοναχικές μου βόλτες ξημερώματα στην Αμμουδιά και ξανά πλάι στη σημαδούρα στ' ανοιχτά του Βράχου. Η καλυτερότερη εξομολόγηση.. στη θάλασσα.. σ' αυτή που ν' ακούει μόνο ξέρει και δάκρυα να σβήνει. Στη θάλασσα των καλών προθέσεων.

«κι αν η καρδια μου θάλασσα με κύμα ταραγμένη» (Ξυδούς)
Ήταν παράξενο κι αυτό το καλοκαίρι. Ανυπόμονο, έντονο, αλλά και όμορφα ανακουφιστικό. Αποκαλυπτικό! Για κάποιο λόγο τα καλοκαίρια μου είναι συνυφασμένα με απώλειες, μα τούτο 'δω παραήταν ωφέλιμο, αναπλήρωσε πολλά κενά, πολλές απώλειες. Τόσες που...

«..ησύχασε η θάλασσα μέσα στα μάτια σου, το πλοίο φτάνει μπαίνει μες στο λιμάνι» (Ζιώγαλας)
Δεν ξέρω για πόσο θα ησυχάζει η θάλασσα μέσα στα δικά μου μάτια, δεν εξαρτάται δυστυχώς από το λιμάνι (τότε θα ήταν εύκολο!). Στο κεφάλι μας (και στο ...ξερότερο όλων, το δικό μου!) είναι όλα. Οι καλές προθέσεις καμιά φορά μας σώζουν!

«κι ο ήλιος θα δύσει καθώς το καράβι κοιτώ, το στερνό, που εδώ θα μ' αφήσει» (Καζούλης)
Πολύ θα ήθελα να μ' αφήσει το "καράβι" κάπου εκεί στην Πάργα, να περιδιαβαίνω τα στενά, το κάστρο. Ή εκεί στ' ανοιχτά στο Βράχο να τραγουδώ μονάχος στη θάλασσα. Στον Αχέροντα να ψάχνω τις παγωμένες πηγές, στην Αμμουδιά να σκαλίζω κοχύλια..

«αχ, θάλασσά μου!»
Καλό Φθινόπωρο να 'χουμε, κι ας μην τέλειωσε ακόμα το Καλοκαίρι. Κι ας μην εξαντλήθηκαν οι άδειες. Κι ας μην καταφέραμε να ξαπλώσουμε κάτω απ' τ' αστέρια στην ελληνική ύπαιθρο. Κι ας μην προλάβαμε να ερωτευτούμε το κορίτσι (ή το αγόρι :-)) που έφτιαχνε κρέπες τελευταίο απόγεμα στην Πάργα..
Θα 'ναι ωραίο το Φθινόπωρο κι ακόμα καλύτερος ο Χειμώνας (θα συντονίσω την ψυχή μου ή τουλάχιστον αυτή την καλή πρόθεση έχω). Δεν αρκούν, όμως, μόνο οι καλές προθέσεις, τι να κάνουμε! Χρειάζεται και καρδιά, καλή καρδιά, φίλοι μου!

Κοιτώ το βιβλίο που αγόρασα το τελευταίο απόγευμα στη Θεσσαλονίκη και ξέχασα(;) να ανοίξω μέρες τώρα. Στέκει εκεί, ατσάκιστο, κολλαριστό, σκονισμένο με άμμο απ' όπου πέρασε, μα δεν ακούμπησε.

Σήμερα το πρωί επέστρεψα σκασμένος απ' το χωριό. Πάντα σκάω που επιστρέφω, δε μου ταιριάζει. Ειδικά αυτή τη φορά που είχα πάνω εξαιρετική παρέα! Άδειασα τα πράγματα και έψαξα για το φρεσκοπλυμμένο μου ..μαγιώ! Γύρεψα και την αγαπημένη μου πορτοκαλί κοντομάνικη και έτρεξα προς το υπόγειο. Ξεσκόνισα το ποδήλατό μου και πετάλισα γοργά προς άγνωστη κατεύθυνση. Να νιώσω τον αέρα να τυλίγει το σώμα μου. Εντάξει, δεν είναι σαν την αγκαλιά της θάλασσας, τ' ομολογώ, αλλά παραμένει καλό υποκατάστατο!

Μου φάνηκε κιόλας ότι το μπλουζάκι μύριζε ακόμα αντηλιακό.. Ιδέα μου; Ή μήπως μυρωδιά απ' το προσεχες μέλλον;