Πόσο σου πήγαιν' η βροχή
'κείνο το βράδυ του Γενάρη
κι έλεγες μέσα στη βοή
«κανένα μέλλον δεν μπορεί αυτό που ζούμε να μας πάρει»
Πόσο της πήγαινε η βροχή, πράγματι. Της χρονιάς. Αυτής της χρονιάς που μ' όνειρα στριμωγμένα ξεκίνησε τον περασμένο Σεπτέμβρη κι έληξε ξέπνοη δυο ώρες νωρίτερα..
Στο μεσοδιάστημα γιόμισε στιγμές, ευκαιρίες κι εμπειρίες. Και τρέξιμο. Άπειρο τρέξιμο και ένταση κι αγχωμένες αγωνίες. Να βγει το πρόγραμμα. Αυτό το πρόγραμμα που τόσο μαεστρικά στήθηκε χωρίς απώλειες, αλλά και χωρίς ελευθερίες. Να 'ξερα πόσα χρόνια πέρασαν τούτη τη χρονιά..
Και τώρα.. τώρα που το πρόγραμμα ξήλωσε τις κλωστές του κι η βροχή κρύφτηκε, κάθομαι και μετρώ τις ευκαιρίες. Όχι αυτές, τις άλλες. Εκείνες που δεν μπόρεσα να.. εκείνες που δεν θέλησα να.. εκείνες που δεν πρόλαβα να..
Μετρώ τις ελευθερίες που ..να τις βράσω τώρα, τι να τις κάνω..
Να που ήρθε, λοιπόν, αυτό το μέλλον και μου πήρε αυτό που ζούσα.
Θέλω πίσω τη βροχή μου.
Θέλω πίσω τις αγχωμένες μου στιγμές, τις τοσοδούλικες, τις τιμημένες βιαστικές στιγμές μου!
Τι να σου λέω για το χτες, για τις καμένες μας Ιθάκες
τώρα γυρεύω παρτενέρ για να μου δίνει τις ατάκες.
Πόσο της πήγαινε το φως..
* Οι στίχοι, ελαφρώς παραποιημένοι, είναι από το ποίημα του Άλκη Αλκαίου «Ατάκες», που μελοποίησε ο Θάνος Μικρούτσικος και ερμήνεψε ο Δημήτρης Μητροπάνος. Ακούστε το εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου