* του Ν.Α.
Ετούτη τη στιγμή δε νιώθω καλά. Καθόλου καλά. Με μεταφέρουν πάνω σε ένα τροχήλατο φορείο και πραγματικά δεν έχω ιδέα τι θα μου συμβεί από στιγμή σε στιγμή. Ναι, η αλήθεια είναι ότι φοβάμαι.. πολύ ...αδυνατώ πλέον να προβλέψω το μέλλον μου. Τέτοιες στιγμές είναι που αρχίζει κανείς ν' αναπολεί το παρελθόν του, να σκέφτεται τι έζησε από μικρός, «να περνά όλη του η ζωή μπροστά απ’ τα μάτια του», όπως λένε.. αλήθεια! Αυτό συμβαίνει και σε μένα τώρα...
>>>
Θυμάμαι πολύ μικρό με φώναζαν 'Τσάλι. Δεν ξέρω γιατί, άλλα δε μου άρεσε καθόλου. Βλέπετε, στο μέρος όπου ζούσα το όνομα αυτό ήταν το πλέον συνηθισμένο, κάτι σαν το δικό σας ..«Παπαδόπουλος»! Μπορώ να πω όμως ότι ξεχώριζα κάπως από τους άλλους. Κάτι στη λάμψη και τη σκληρότητα του κορμιού μου, κάτι στην καθαρότητα και τη συνοχή μου, έκανε τους άλλους να με ζηλεύουν. Και δεν πήγα χαμένος. Ποιος με ξεχώρισε και μ' έσυρε απ' την αφάνεια, δεν θυμάμαι. Οι άλλοι πάντως τον φώναζαν «Μηχανικό», οπότε μάλλον έτσι θα τον έλεγαν. Αυτός με περισυνέλεξε και με τοποθέτησε μαζί με μια άλλη, μικρότερη αυτή τη φορά, παρέα. Εδώ πλέον ήμουν μαζί με όμοιούς μου και, αν μη τι άλλο, ήμουν πολύ ευτυχισμένος.
Εκεί μας πρόσεχαν πολύ, είναι η αλήθεια. Μας περιποιούνταν καθημερινά φροντίζοντας να είμαστε σε ιδανικές συνθήκες. Μια μέρα, όπως πολλές φορές γινόταν, επέλεξαν μερικούς από μας και μας οδήγησαν σε ένα μεγάλο, όμορφο χώρο με κάτι εντυπωσιακά μηχανήματα, που έμελλαν να είναι το εισιτήριό μου για μια υπέροχη καριέρα! Εκεί λοιπόν μας έπλυναν, μας έτριψαν, μας διαμόρφωσαν έτσι όπως ποτέ δεν φανταζόμουν ότι μπορούσα να γίνω και ας το αντιλήφθηκα αρκετά αργότερα. Αποχαιρετώντας τις ευεργετικές «Φρέζες» (όπως έμαθα ότι ήταν τα ονόματα των μηχανημάτων που θαύμασα) μας καθάρισαν ξεχωριστά τον καθένα και μας τοποθέτησαν αργότερα σε ένα αυτοκινούμενο διάδρομο. Καθώς προχωρούσαμε, μπορούσα να διακρίνω τους χώρους στους οποίους πηγαίναμε: «Ενανθράκωση», «Σκλήρυνση», «Βάψιμο».
Το τι μου συνέβη εκεί μέσα δε μπορώ να σας το περιγράψω. Ένιωθα το κορμί μου να φλέγεται, ουσίες να διαπερνούν τη σάρκα μου, τους μύες μου να σκληραίνουν. Αν μου άρεσε λέει! Άρχιζα ξαφνικά να νιώθω μια τεράστια εσωτερική δύναμη και το μόνο που ξέρω είναι ότι ήθελα να παραμείνω εκεί μια ζωή. Σαν μας έβγαλαν από εκεί και ακολούθησε μια διαδικασία καθαρισμού, επικάλυψης, μετρήσεων και πάλι καθαρισμού και πάλι μετρήσεων από κάτι τύπους με μπλε-κίτρινες φόρμες. Γύρω μου έβλεπα πρόσωπα με ικανοποίηση, τον εαυτό μου όμως δεν είχα δει πώς έγινε. Καθώς όμως μας τοποθετούσαν σε ένα αναπαυτικό κιβώτιο, είδα το είδωλό μου να καθρεπτίζεται στο γυαλισμένο σώμα του διπλανού μου. Τι φοβερό! Στο εξωτερικό του σώματός μου υπήρχαν πολλά δόντια, συμμετρικά παρατεταγμένα, με γυαλισμένες τις παρειές τους, ενώ διάφορα νεύρα και καμπύλες διέτρεχαν το σύνολο του κορμιού μου. Από το σχήμα που είχα μπορούσα να καταλάβω ότι είχα γίνει πλέον ..Γρανάζι!
Είναι κάποια γεγονότα που στιγματίζουν τη ζωή μας και το γεγονός αυτό της επεξεργασίας που υπέστην αποτέλεσε τη δική μου ανάδυση από την αφάνεια στο προσκήνιο. Πλέον μπορούσα να απολαμβάνω την προσοχή όλων των Μηχανικών και απ’ ότι αντιλαμβανόμουν πρέπει να ανήκα σε μια ιδιαίτερη κατηγορία Γραναζιών. Δεν εξηγείται αλλιώς η επιλογή μου μεταξύ τόσων άλλων «φίλων» και η τοποθέτησή μου σε περίοπτη θέση σε ένα ειδικό κιβώτιο, το οποίο ασφαλίστηκε με προσοχή. Δεν υπήρχε αμφιβολία. Ήμουν πολύτιμος γι’ αυτούς και πρέπει να πω ότι το απολάμβανα ιδιαιτέρως. Και επιβεβαιώθηκα μόλις το κιβώτιο που μας μετέφερε ξανάνοιξε, αυτή τη φορά σε ένα εντελώς άγνωστο για μένα κόσμο. Πρέπει να κάναμε μεγάλο ταξίδι γιατί μείναμε ώρες ατέλειωτες μεσ’ το κουτί. Η υποδοχή, όμως, που λάβαμε αποζημίωνε κάθε ταλαιπωρία. Μας παρέλαβαν κάποιοι λευκοφορεμένοι άνθρωποι, με μια τεράστια ασημένια ρομβοειδή στάμπα σε χρυσο-κίτρινο φόντο στην πλάτη, μας τοποθέτησαν τελικά σε διαφορετικά σύνολα Γραναζιών το καθένα μας.
Τώρα πια άρχιζα σιγά σιγά να αντιλαμβάνομαι το ρόλο που θα μου ανέθεταν. Βρισκόμουν μαζί με άλλα πέντε Γρανάζια, άλλα μικρότερα κι άλλα μεγαλύτερα. Εγώ ήμουν το τέταρτο μεγαλύτερο μα δεν με ένοιαζε. Αποτελούσα μέλος μιας μικρής ομάδας, που σύντομα απέκτησε και τον αρχηγό της. Έναν πανέμορφα μορφοποιημένο Άξονα που, με τις διαβαθμίσεις και τις υπόλοιπες διαμορφώσεις του, φάνταζε «πολύς» μπροστά μας. Χωρίς καθυστέρηση, ένας από εκείνους τους ανθρώπους με τη λευκή στολή και τη ρομβοειδή ασημένια στάμπα άρχισε να μας τοποθετεί πάνω στον Άξονα με τη σειρά. Ανάμεσά μας παρεμβαλλόταν κάποια άλλα μέλη, τα Κομπλέρ, τα Συγχρονιζέ, οι Διχάλες και άλλα πολλά μικρότερα και μεγαλύτερα με περίεργες τριγωνικές, σφαιρικές, σπειροειδείς και κωνικές μορφές. Δεν υπήρχε όμως αμφιβολία ότι όλα αυτά τα λοιπά μέλη θα δούλευαν για μας. Άλλωστε, μόνο εμείς είχαμε το προνόμιο να βρισκόμαστε πάνω σε σφαίρες, ανάμεσα σε μας και τον Άξονα, που καθιστούσε εξαιρετικά διασκεδαστική την παρουσία και το έργο μας. Και σαν να μην έφτανε αυτό, μας σήκωσαν όλους μαζί και μας τοποθέτησαν σε ένα πολύπλοκο κιβώτιο, παράλληλα σε έναν άλλο όμοιο Άξονα με αντίστοιχα Γρανάζια, τόσο κοντά, που οι δικές μου παρειές αντάμωσαν τέλεια με τις παρειές του απέναντι Γραναζιού. Από δω και στο εξής η συνεργασία μας θα ήταν σφιχταγκαλιαστή και καθοριστική!
Πράγματι, το τι περάσαμε μαζί είναι αδύνατο να ειπωθεί. Τι να πρωτοπώ; Για την απίστευτη ροπή που περνούσε από μέσα μας; Για τα τρελές περιστροφές μας στο δροσιστικό λάδι του κιβωτίου; Για τη φροντίδα από κάποιους ανθρώπους που μας έλεγχαν μετά από κάθε διαδρομή ή για τον εξονυχιστικό έλεγχο που δεχόμασταν πριν από κάθε δεύτερο σαββατοκύριακο; Ευτυχώς που μας προστάτευε και το κιβώτιο από πέτρες, χώματα, λάσπες και χιόνια που κατά καιρούς συναντούσε. Απίθανες καταστάσεις, αλλά και μεγάλες οι απαιτήσεις. Τι ζωή κι αυτή!
Όπως, όμως, πάντα συμβαίνει στη ζωή, όλα έχουν ένα τέλος. Δεν έχουν βέβαια το τόσο βίαιο δικό μου τέλος. Ήτανε μια άσχημη στιγμή (αλλά κάπως έτσι δεν αρχίζουν όλα τα στραβά; από μια ατυχή στιγμή..). Στην αρχή νιώσαμε το βίαιο τράνταγμα. Μετά από λίγο το λάδι άρχισε να μην επαρκεί για όλους. Μια πέτρα είχε χτυπήσει με μεγάλη ορμή το κάτω μέρος του κιβωτίου και μας είχε πλήξει ανεπανόρθωτα. Ήταν φανερό ότι υπήρχε σοβαρό πρόβλημα, όμως τέτοια ώρα τέτοια λόγια. Η ροπή την οποία έπρεπε να διαχειριστούμε αστείρευτη και η ζέστη άρχισε να γίνεται περισσότερο από ενοχλητική. Από τη μεριά μου ένιωθα ότι είχα ακόμα πολλές δυνάμεις. «Δεν πρόκειται να εγκαταλείψω» έλεγα μέσα μου, «θ’ αντέξω» και συνέχιζα να δουλεύω ασταμάτητα. Δυστυχώ όμως δεν ήμουν μόνος εκεί μέσα. Οι μεγαλύτεροι της παρέας άρχισαν να εμφανίζουν έντονα σημάδια κόπωσης και κάτι κακό προμηνυόταν. Δε χρειαζόταν κανένας Νόμος του Μέρφυ για να επαληθεύσει το μοιραίο του πράγματος. Η υψηλή θερμοκρασία και η έντονη κόπωση οδήγησε σε μια ανατριχιαστική κατάρρευση του παραδίπλα σε μένα ζεύγους Γραναζιών από Άρπαγμα, όπως άκουσα πολύ αργότερα έναν Μηχανικό να λέει. Οι παρειές των δοντιών τους άρχισαν να κολλούν μεταξύ τους και να ξεσκίζουν το κορμί του καθενός σε κάθε περιστροφή.. σε κάθε επαφή.. Ώσπου ο ένας δεν άντεξε. Οι σάρκες του ξεσκίστηκαν υπό την ανατριχιαστική κραυγή αγωνίας του και τα κομμάτια του εκσφενδονίστηκαν στο χώρο ολόκληρου του κιβωτίου, σκορπώντας την καταστροφή στο διάβα τους. Τίποτε δεν έμεινε όρθιο. Φυσικά ούτε κι εγώ.
>>>
Αυτή τη στιγμή με μεταφέρουν κάπου, πού δεν ξέρω. Ίσως στα επείγοντα περιστατικά, ίσως σε κάποια μονάδα εντατικής θεραπείας, σε κάποιο κέντρο διάγνωσης της κατάστασής μου. Δεν ξέρω.. Δε νιώθω να έχω τραυματιστεί σοβαρά, αν κρίνω όμως από τα πρόσωπα των γύρων μου δεν υπάρχει ελπίδα αποκατάστασης. Η αλήθεια είναι ότι δεν είμαι προετοιμασμένος για σύνταξη, ούτε απόσυρση. Έχω πολλά να δώσω ακόμα και πρέπει τούτοι εδώ οι άνθρωποι να πιστέψουν σε μένα. Ξέρουν ποιος είμαι; Ξέρουν τι έχω περάσει; Ξέρουν τι έχω προσφέρει; Πολύ αμφιβάλλω.. Νιώθω το χυτήριο να πλησιάζει.. Σβήνω..
Εσείς, όμως, που με διαβάζετε, ίσως με πιστέψετε, ίσως με καταλάβετε παρακολουθώντας την πορεία της ζωής μου όπως την περίγραψα. Κι αν φυλάξετε αυτά τα λόγια, ίσως κάποτε να αποτελέσουν την αυτοβιογραφία μου. Το δικό μου μυθιστόρημα.
* Διασκευή στην ιστορία που δημοσιεύτηκε κάποτε σ' ένα τεύχος του περιοδικού F1Racing, με αφορμή -έστω και καθυστερημένη- την έναρξη των μηχανοκίνητων παγκόσμιων πρωταθλημάτων.
>>>
Θυμάμαι πολύ μικρό με φώναζαν 'Τσάλι. Δεν ξέρω γιατί, άλλα δε μου άρεσε καθόλου. Βλέπετε, στο μέρος όπου ζούσα το όνομα αυτό ήταν το πλέον συνηθισμένο, κάτι σαν το δικό σας ..«Παπαδόπουλος»! Μπορώ να πω όμως ότι ξεχώριζα κάπως από τους άλλους. Κάτι στη λάμψη και τη σκληρότητα του κορμιού μου, κάτι στην καθαρότητα και τη συνοχή μου, έκανε τους άλλους να με ζηλεύουν. Και δεν πήγα χαμένος. Ποιος με ξεχώρισε και μ' έσυρε απ' την αφάνεια, δεν θυμάμαι. Οι άλλοι πάντως τον φώναζαν «Μηχανικό», οπότε μάλλον έτσι θα τον έλεγαν. Αυτός με περισυνέλεξε και με τοποθέτησε μαζί με μια άλλη, μικρότερη αυτή τη φορά, παρέα. Εδώ πλέον ήμουν μαζί με όμοιούς μου και, αν μη τι άλλο, ήμουν πολύ ευτυχισμένος.
Εκεί μας πρόσεχαν πολύ, είναι η αλήθεια. Μας περιποιούνταν καθημερινά φροντίζοντας να είμαστε σε ιδανικές συνθήκες. Μια μέρα, όπως πολλές φορές γινόταν, επέλεξαν μερικούς από μας και μας οδήγησαν σε ένα μεγάλο, όμορφο χώρο με κάτι εντυπωσιακά μηχανήματα, που έμελλαν να είναι το εισιτήριό μου για μια υπέροχη καριέρα! Εκεί λοιπόν μας έπλυναν, μας έτριψαν, μας διαμόρφωσαν έτσι όπως ποτέ δεν φανταζόμουν ότι μπορούσα να γίνω και ας το αντιλήφθηκα αρκετά αργότερα. Αποχαιρετώντας τις ευεργετικές «Φρέζες» (όπως έμαθα ότι ήταν τα ονόματα των μηχανημάτων που θαύμασα) μας καθάρισαν ξεχωριστά τον καθένα και μας τοποθέτησαν αργότερα σε ένα αυτοκινούμενο διάδρομο. Καθώς προχωρούσαμε, μπορούσα να διακρίνω τους χώρους στους οποίους πηγαίναμε: «Ενανθράκωση», «Σκλήρυνση», «Βάψιμο».
Το τι μου συνέβη εκεί μέσα δε μπορώ να σας το περιγράψω. Ένιωθα το κορμί μου να φλέγεται, ουσίες να διαπερνούν τη σάρκα μου, τους μύες μου να σκληραίνουν. Αν μου άρεσε λέει! Άρχιζα ξαφνικά να νιώθω μια τεράστια εσωτερική δύναμη και το μόνο που ξέρω είναι ότι ήθελα να παραμείνω εκεί μια ζωή. Σαν μας έβγαλαν από εκεί και ακολούθησε μια διαδικασία καθαρισμού, επικάλυψης, μετρήσεων και πάλι καθαρισμού και πάλι μετρήσεων από κάτι τύπους με μπλε-κίτρινες φόρμες. Γύρω μου έβλεπα πρόσωπα με ικανοποίηση, τον εαυτό μου όμως δεν είχα δει πώς έγινε. Καθώς όμως μας τοποθετούσαν σε ένα αναπαυτικό κιβώτιο, είδα το είδωλό μου να καθρεπτίζεται στο γυαλισμένο σώμα του διπλανού μου. Τι φοβερό! Στο εξωτερικό του σώματός μου υπήρχαν πολλά δόντια, συμμετρικά παρατεταγμένα, με γυαλισμένες τις παρειές τους, ενώ διάφορα νεύρα και καμπύλες διέτρεχαν το σύνολο του κορμιού μου. Από το σχήμα που είχα μπορούσα να καταλάβω ότι είχα γίνει πλέον ..Γρανάζι!
Τώρα πια άρχιζα σιγά σιγά να αντιλαμβάνομαι το ρόλο που θα μου ανέθεταν. Βρισκόμουν μαζί με άλλα πέντε Γρανάζια, άλλα μικρότερα κι άλλα μεγαλύτερα. Εγώ ήμουν το τέταρτο μεγαλύτερο μα δεν με ένοιαζε. Αποτελούσα μέλος μιας μικρής ομάδας, που σύντομα απέκτησε και τον αρχηγό της. Έναν πανέμορφα μορφοποιημένο Άξονα που, με τις διαβαθμίσεις και τις υπόλοιπες διαμορφώσεις του, φάνταζε «πολύς» μπροστά μας. Χωρίς καθυστέρηση, ένας από εκείνους τους ανθρώπους με τη λευκή στολή και τη ρομβοειδή ασημένια στάμπα άρχισε να μας τοποθετεί πάνω στον Άξονα με τη σειρά. Ανάμεσά μας παρεμβαλλόταν κάποια άλλα μέλη, τα Κομπλέρ, τα Συγχρονιζέ, οι Διχάλες και άλλα πολλά μικρότερα και μεγαλύτερα με περίεργες τριγωνικές, σφαιρικές, σπειροειδείς και κωνικές μορφές. Δεν υπήρχε όμως αμφιβολία ότι όλα αυτά τα λοιπά μέλη θα δούλευαν για μας. Άλλωστε, μόνο εμείς είχαμε το προνόμιο να βρισκόμαστε πάνω σε σφαίρες, ανάμεσα σε μας και τον Άξονα, που καθιστούσε εξαιρετικά διασκεδαστική την παρουσία και το έργο μας. Και σαν να μην έφτανε αυτό, μας σήκωσαν όλους μαζί και μας τοποθέτησαν σε ένα πολύπλοκο κιβώτιο, παράλληλα σε έναν άλλο όμοιο Άξονα με αντίστοιχα Γρανάζια, τόσο κοντά, που οι δικές μου παρειές αντάμωσαν τέλεια με τις παρειές του απέναντι Γραναζιού. Από δω και στο εξής η συνεργασία μας θα ήταν σφιχταγκαλιαστή και καθοριστική!
Πράγματι, το τι περάσαμε μαζί είναι αδύνατο να ειπωθεί. Τι να πρωτοπώ; Για την απίστευτη ροπή που περνούσε από μέσα μας; Για τα τρελές περιστροφές μας στο δροσιστικό λάδι του κιβωτίου; Για τη φροντίδα από κάποιους ανθρώπους που μας έλεγχαν μετά από κάθε διαδρομή ή για τον εξονυχιστικό έλεγχο που δεχόμασταν πριν από κάθε δεύτερο σαββατοκύριακο; Ευτυχώς που μας προστάτευε και το κιβώτιο από πέτρες, χώματα, λάσπες και χιόνια που κατά καιρούς συναντούσε. Απίθανες καταστάσεις, αλλά και μεγάλες οι απαιτήσεις. Τι ζωή κι αυτή!
Όπως, όμως, πάντα συμβαίνει στη ζωή, όλα έχουν ένα τέλος. Δεν έχουν βέβαια το τόσο βίαιο δικό μου τέλος. Ήτανε μια άσχημη στιγμή (αλλά κάπως έτσι δεν αρχίζουν όλα τα στραβά; από μια ατυχή στιγμή..). Στην αρχή νιώσαμε το βίαιο τράνταγμα. Μετά από λίγο το λάδι άρχισε να μην επαρκεί για όλους. Μια πέτρα είχε χτυπήσει με μεγάλη ορμή το κάτω μέρος του κιβωτίου και μας είχε πλήξει ανεπανόρθωτα. Ήταν φανερό ότι υπήρχε σοβαρό πρόβλημα, όμως τέτοια ώρα τέτοια λόγια. Η ροπή την οποία έπρεπε να διαχειριστούμε αστείρευτη και η ζέστη άρχισε να γίνεται περισσότερο από ενοχλητική. Από τη μεριά μου ένιωθα ότι είχα ακόμα πολλές δυνάμεις. «Δεν πρόκειται να εγκαταλείψω» έλεγα μέσα μου, «θ’ αντέξω» και συνέχιζα να δουλεύω ασταμάτητα. Δυστυχώ όμως δεν ήμουν μόνος εκεί μέσα. Οι μεγαλύτεροι της παρέας άρχισαν να εμφανίζουν έντονα σημάδια κόπωσης και κάτι κακό προμηνυόταν. Δε χρειαζόταν κανένας Νόμος του Μέρφυ για να επαληθεύσει το μοιραίο του πράγματος. Η υψηλή θερμοκρασία και η έντονη κόπωση οδήγησε σε μια ανατριχιαστική κατάρρευση του παραδίπλα σε μένα ζεύγους Γραναζιών από Άρπαγμα, όπως άκουσα πολύ αργότερα έναν Μηχανικό να λέει. Οι παρειές των δοντιών τους άρχισαν να κολλούν μεταξύ τους και να ξεσκίζουν το κορμί του καθενός σε κάθε περιστροφή.. σε κάθε επαφή.. Ώσπου ο ένας δεν άντεξε. Οι σάρκες του ξεσκίστηκαν υπό την ανατριχιαστική κραυγή αγωνίας του και τα κομμάτια του εκσφενδονίστηκαν στο χώρο ολόκληρου του κιβωτίου, σκορπώντας την καταστροφή στο διάβα τους. Τίποτε δεν έμεινε όρθιο. Φυσικά ούτε κι εγώ.
>>>
Αυτή τη στιγμή με μεταφέρουν κάπου, πού δεν ξέρω. Ίσως στα επείγοντα περιστατικά, ίσως σε κάποια μονάδα εντατικής θεραπείας, σε κάποιο κέντρο διάγνωσης της κατάστασής μου. Δεν ξέρω.. Δε νιώθω να έχω τραυματιστεί σοβαρά, αν κρίνω όμως από τα πρόσωπα των γύρων μου δεν υπάρχει ελπίδα αποκατάστασης. Η αλήθεια είναι ότι δεν είμαι προετοιμασμένος για σύνταξη, ούτε απόσυρση. Έχω πολλά να δώσω ακόμα και πρέπει τούτοι εδώ οι άνθρωποι να πιστέψουν σε μένα. Ξέρουν ποιος είμαι; Ξέρουν τι έχω περάσει; Ξέρουν τι έχω προσφέρει; Πολύ αμφιβάλλω.. Νιώθω το χυτήριο να πλησιάζει.. Σβήνω..
Εσείς, όμως, που με διαβάζετε, ίσως με πιστέψετε, ίσως με καταλάβετε παρακολουθώντας την πορεία της ζωής μου όπως την περίγραψα. Κι αν φυλάξετε αυτά τα λόγια, ίσως κάποτε να αποτελέσουν την αυτοβιογραφία μου. Το δικό μου μυθιστόρημα.
* Διασκευή στην ιστορία που δημοσιεύτηκε κάποτε σ' ένα τεύχος του περιοδικού F1Racing, με αφορμή -έστω και καθυστερημένη- την έναρξη των μηχανοκίνητων παγκόσμιων πρωταθλημάτων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου