Η σταγόνα που έβρισκε το δρόμο της

Ήτανε -λέει- κάποτε μια σταγόνα που έχασε το δρόμο της. Ξέφυγε από το υπόλοιπο σύννεφο και την παρέσυραν πλευρικοί άνεμοι. Άνεμοι, όμως, αλλιώτικοι απ' τους άλλους. Απ' αυτούς που ταξιδεύουν όχι μόνο σε τόπους μακρινούς αλλά και σε χρόνους.

Κι έγινε κάποτε καλοκαιρινή βροχή σε γη που την επόθησε,
στάλα βροχής σ' ένα παρμπρίζ που ο υαλοκαθαριστήρας την απώθησε,

έγινε κάποτε δροσιά στ' αγκάθια ενός κάκτου,
έγινε πίδακας νερό στις τρύπες ενός βράχου,

έγιν' η σταγόνα που ξεχείλισε οργισμένο ποτήρι,
σταλαγματιά που πάγωσε στη μύτη σταλακτίτη,

έγιν' ιδρώτας στο λαιμό, τον μαύρο, ενός ναύτη,
ζεστός αχνός που θάμπωσε του πλυσταριού το τζάμι,

έγινε κύμα θάλασσας που έσβησε έναν πόθο,
δάκρυ στα μάτια μιας στιγμής που έκλαιγε έναν πόνο.

Αυτή η σταγόνα έπεσε χθες βράδυ στο γυμνό μέτωπό μου και κύλησε αργά αργά την πορεία της στο πρόσωπό μου. Απέφυγε κυκλικά τα φρύδια και κούρνιασε στην κοιλότητα που σχηματίζει το μάτι με τη μύτη. Εκεί κοντοστάθηκε για λίγο μέχρι να μου προξενήσει μια μικρή ενόχληση, να μου τραβήξει την προσοχή. Το κατάφερε! Το αριστερό μου μάτι γέννησε ένα δάκρυ που το χέρι μου δεν θέλησε να απομακρύνει. Και πήγε η σταγόνα κι ενώθηκε με το δάκρυ και φώλιασαν στο βολβό του ματιού μου κι αλλοίωσαν τη βλέψη μου, σαν φακός που αλλάζει την οπτική εστίαση.

Και έφερε τότε εικόνες αλλιώτικες και αλλοτινές, έντονες μακρινές και κοντινές ξεχασμένες. Από τόπους κι ανθρώπους, από σκέψεις κρυφές και πόθους ανείπωτους. Έφερε και επιθυμία για αποφάσεις, από αυτές που όλο παίρνονται και όλο αναβάλλονται.

Σήκωσα τελικά το χέρι -βρήκα δύναμη- στο ύψος των ματιών και με το ανάστροφο της αριστερής παλάμης έκανα την αποφασιστική κίνηση κι έδιωξα τη σταγόνα, που έτσι ξαφνικά κι απροσκάλεστα είχε έρθει. Και την άφησα να πέσει στο υγρό πεζοδρόμιο. Αλλά ήταν ήδη αργά.. Η υγρασία είχε ήδη μεταφερθεί και στο δεξί μου μάτι και σαν νερό που υπερπήδησε το φράγμα έτσι κι αυτή πλημμύρισε τα τριχοειδή αγγεία και των δύο βολβών. Να 'τανε υγρασία χαράς ή μετανοίας.. σιγά και μη.. πίστης και προσμονής της Ανάστασης; Μακάρι, αλλά μπα..

Η σταγόνα κύλησε στις αυλακιές μιας πλάκας και προστέθηκε σε μια λιμνούλα στην άκρη του κρασπέδου. Από τότε έχασα τα ίχνη της. Της σταγόνας. Και της δήθεν μου μετάνοιας ή πίστης. Μου 'μείναν μονάχα τα ίχνη των αποφάσεων.

Καλή Ανάσταση.