ασφαλής Διάβαση

Η ζωή στην Εκκλησία είναι μια συνεχής πο­ρεία, προχώρημα, Πάσχα, διάβαση.

>>>

Προχωρούμε από την άγνοια στη γνώση. Και η γνώση μάς φαίνεται λίγη. Και πάμε πέρα από τη γνώση. Στην άγνοια την υπερτέραν πάσης γνώσεως.

Προχωρούμε από την κακία στην αρετή. Και δεν μένομε εκεί. Δεν είναι σκοπός να αποκτήσουμε αρετές, σαν καλές συνήθειες τούτου του κόσμου, και να μας φάει ο θάνατος «εναρέτους». Σκοπός της αρετής είναι να οδηγήσει τον άνθρωπο στην ταπείνωση. Και βρίσκεται ο άνθρωπος υπέρ θάνατον, ενώ φέρει σάρκα και οστά.

Ξεκινούμε από την ελευθερία, από τον αυθορμητισμό τον δικό μας. Και δεν μας αρκεί, δεν μας φτάνει η δική μας ελευθερία. Πράττουμε και ενεργούμε και γινόμαστε πτώ­μα στη δράση. Και οδηγούμαστε στην ανάπαυση, στην ησυχία, την υπερτέραν πάσης ενεργείας.

>>>

Έτσι ο άνθρωπος φεύγει από τούτο τον κόσμο. Ανασαίνει τον καθαρό αέρα της ελευθερίας του άλλου κό­σμου. Ζει σε άλλο κλίμα. Και, ταυτόχρονα, βρί­σκεται σε τούτο τον κόσμο, την ιστορία, τον τόπο. Και κάθε πράγμα, απασχόληση, γνώση, αρετή, έχει νόημα και σημασία αιώνια. Γιατί λάμπει με την άκτι­στη και άδυτη χάρη και διακονεί στο μυστήριο της σωτηρίας τού σύμπαντος κόσμου.

Και ενώ η ιστορία ολόκληρη και ο κόσμος όλος είναι μικρός και ελάχιστος μπροστά στον κάθε μικρό άνθρωπο, μπροστά σε κάθε μια ψυχή -«τί γαρ ωφελήσει άνθρωπον, εάν τον κόσμον όλον κερδήση και ζημιωθή την ψυχήν αυτού;»- ταυτό­χρονα, η κάθε λεπτομέρεια τούτου του κόσμου και το πιο διαβατικό και πρόσκαιρο στοιχείο τής ζωής, για τον άνθρωπο αυτόν τον θεοφόρο, αστρά­φτει με την άδυτη λαμπηδόνα τού Αγίου Πνεύ­ματος.

Τα πάντα είναι τιποτένια: άοσμα, άχρωμα και άγευστα, χωρίς τη θεοποιό χάρη. Και το καθετί παρακατιανό μπορεί να λάμψη με όλο το ουράνιο κάλλος.

>>>

Τότε, μέσα σ’ αυτόν τον χώρο, ο άνθρωπος αποκτά το «ίδιον μέγεθος», μπορεί να ζήσει, να κινηθεί, να δράσει σε τούτο και τον άλλο κόσμο. Και τα πάντα γίνονται από τώρα δοξολογία. Και όλα αδιάκοπα τον οδηγούν προς τα εμπρός.

Κουράζεται σωματικά για τον άλλο και πνευ­ματική αγαλλίαση γεμίζει την ψυχή του. Ησυχά­ζει, μένει μόνος με τον Θεό, και βρίσκεται μαζί με όλους, ζώντες και κεκοιμημένους. Γίνεται πτώμα στη δουλειά και δράση, προσφερόμενος ολοκληρωτικά από αγάπη για τον άλ­λο, και την ίδια ώρα βρίσκεται στην ησυχία της βαθυτέρας ερήμου· η ίδια η δράση τον φέρνει «εις την υπερέχουσαν πάντα νουν ειρήνην».

Δρα πυρετωδώς και αναπαύεται ουρανίως.

Δεν ζει για τον εαυτό του. Ζει για τον άλλο και παίρνει ο εαυτός του τις πραγματικές, τις απεριόριστες και επεκτεινόμενες ακατάπαυστα διαστάσεις.

Και κάμει τη γη ουρανό από σήμερα.

* Γέρ. Βασίλειος Ιβηρίτης, Το Άγιον Όρος και η παιδεία του Γένους μας.