Θυμάστε όταν ήμαστε παιδιά, ερχόταν κάποιος από πίσω μας, έκλεινε τα μάτια μας με τις παλάμες του και το παιχνίδι ξεκινούσε, να προσπαθούμε να σκεφτούμε ποιος ήταν αυτός που μας αγκάλιαζε κρυφά. Οι πρώτες μαντεψιές ήταν οι πιο προφανείς, των κοντινών φίλων, των κολλητών. Στις επόμενες ο νους διερευνούσε μακρινές εκπλήξεις. Μήπως ο ένας; Μήπως ο άλλος; Ή άραγε εκείνη; Όσο πιο πολύ κρατούσε η σιωπή του κρυμμένου, τόσο πιο δύσκολη ήταν και η σωστή πετυχεσιά. Κι έμενε πάντα ο φουντωμένος πόθος μην ήτανε άραγε το κορίτσι ή το αγόρι που είχαμε κρυφά ερωτευτεί. Μα στους διάφανους κοντινούς μας δεν πήγαινε εύκολα η σκέψη.
Δεν ξέρω τι μας εκνεύριζε περισσότερο όταν δυσκολευόμασταν να βρούμε τον "ένοχο", που χάναμε και βρισκόμασταν σε αδιέξοδο μνήμης ή ότι συνειδητοποιούσαμε τη φτώχεια μας σε ανθρώπους σημαντικούς και αγαπημένους.
***
Πόσους θα θυμόμασταν να αριθμήσουμε σήμερα αν μας έκλειναν τα μάτια; Μέχρι πού θα πήγαινε ο νους μας; Η καρδιά μας; Ή μήπως «στενεύουν τα περάσματα κι οι φίλοι μου φαντάσματα» για να μνημονεύσω τον Θάνο που θα μας λείψει. Ή το εγώ μας συμπλήρωσε όλα τα κενά της ζωής και ζορίζεται να χωρέσει άλλον.
Αγαπημένοι μου, μες στο δυο-φορές-20 συνεχίζουμε φωτισμένοι το δικό μας άδειασμα, αφήνοντας χώρο για να αναπαύεται δίπλα μας η παρουσία των αγαπημένων μας. Αυτό σας εύχομαι.
Κι ας μην είναι πάντα πετυχημένη η μαντεψιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου