ένα-δύο, ένα-δύο

Το πρώην αυτοκίνητο ενός νυν φίλου είχε στην πινακίδα του τους αριθμούς 1212. Το φέρνει λοιπόν, κατακίτρινο όπως ήτανε, μια μέρα στο παντοπωλείο που ακόμα διατηρεί άλλος κοινός μας φίλος (όλοι τους νεανικοί μου αγαπημένοι, νυν και αεί) και μας το δείχνει. Μετά τις ευχές και τα πειράγματα, του κάνει μια στιγμή ο άλλος "ένα-δύο, ένα-δύο", με φωνή και στυλ σαν να κάνει δοκιμή ήχου σε μικροφωνική εγκατάσταση. Στην αρχή το προσπεράσαμε, σαν να μην ειπώθηκε κάτι, μια πλακίτσα της στιγμής όπως αμέτρητες άλλες στην κοινή μας καθημερινότητα. Μετά από λίγες κουβέντες, ξαναλέει πάλι εκείνος "ένα-δύο, ένα-δύο", οι δοκιμές φαίνεται συνεχίζονταν, να βγει ο ήχος τέλειος! Και ξανά, και ξανά.

"Τι ένα-δύο ρε μλκ.. λες και ξαναλές" του αποκρίνεται ο πρώτος, λες και όλα τα άλλα που λέγαμε ήταν της προκοπής και της σύνεσης λόγια. Τονε παίρνει τότε ο άλλος από το μπράτσο και τον βγάζει με το ζόρι έξω από το μαγαζί ως το απέναντι πεζοδρόμιο που είχε παρκάρει το γυαλιστερό κατακίτρινο κουπέ του. Και με το δάχτυλο τεντωμένο του δείχνει την πινακίδα του, 1212, ένα-δύο-ένα-δύο.

***

Είναι όμορφες στον νου μου αυτές οι ημερομηνίες, αυτοί οι αριθμοί. Δώδεκα δωδεκάτου, ένα τέλειο "ένα-δύο, ένα-δύο" δηλαδή, σχεδόν όσο και το έντεκα ενδεκάτου, για το οποίο όμως σου έγραψα μιαν άλλη φορά. Και είναι ακόμα πιο όμορφο που τέτοια μέρα, όπως και την άλλη, γιορτάζει αγαπημένος φίλος. Στις χαρές του, λοιπόν.

Και δεν μπορώ να μην αναφέρω και τη σημειολογία των αριθμών της ημέρας αυτής, ένα-δύο ένα-δύο, στην περίσταση του εορτάζοντα φίλου, ο οποίος τους τελευταίους μήνες από ένα αρχίζει να γίνεται δύο και σε λίγο καιρό συνυφασμένο θα έχουμε ελπίζω το ένα με το άλλο. Δηλαδή το ένα τείνει διαρκώς στο δύο, να το πω "μαθηματικά". Στο ευχόμαστε φίλε!

Για να μην σου πω και ότι αυτό το δύο στο οποίο τείνει το ένα, γιορτάζει στις πέντε πέμπτου! Τρέλα!