..έχουν περάσει. Και συνεχίζω!
Όχι ότι τις μετρώ, αλί και τρις αλί αν το έκανα. Αλλά να, είναι κάτι παράξενες στιγμές που σκέψη-ανάμνηση-λήθη, που ούτως ή άλλως είναι όλα κουλουβάχατα στο μυαλό μου, εμπλουτίζονται από μικρές φωτίτσες αλήθειας που ξερνά το υποσυνείδητο στο συνειδητό και φωτοβολούν ηλεκτρισμένες στο προσκήνιο.
Κι αυτή τη φορά, πλάκα που έχει κι αλήθεια, δεν είναι ο αριθμός στρόγγυλος βρε παιδί μου· πεντακόσιες, χίλιες, δυο χιλιάδες ας πούμε. Ήρθε το αναβόσβημα στις χίλιες εκατόν δέκα και μία· τέσσερις άσσοι, ένα καρέ. Πώς μου αρέσουν αυτοί οι μικροί πικάντικοι αριθμοί!
Λέω να γιορτάσω το γεγονός της έξαφνης συγκυρίας της ανάμνησης μ' ένα τραγούδι. Ένα ταιριαστό τραγούδι. Πολλά μου έρχονται στο νου, κάτι από Adele ή Lana Del Ray που θα ήταν πράγματι ταιριαστό. Γιατί όχι μια Monika; Ψάχνω μετά κάποιο ελληνικό στις καινούριες λίστες τραγουδιών που έφτιαξα πριν λίγες μέρες, μήπως να βάλω το Πηγάδι της Μητρίτσα και του Πασχαλίδη (που τρικαλινά χέρια το έγραψαν άλλωστε), γιατί όχι το Αστέρι της Μποφίλιου, που είναι και το αγαπημένο μου τραγούδι της.
Η Παλιά πληγή του Θανάση μπαίνει με άνεση στα play-off, απ' όπου αποκλείστηκε κάθε τραγούδι του Χαρούλη (που υπόσχομαι όμως ότι θα παίξει στη μεθαυριανή ανάρτησή μου). Πασχαλίδηδες και Καζούληδες, ειδικά ο δεύτερος, θα πρόδιδαν την ιστορία· τους κλειδώνω στα αποδυτήρια. Επίσης το κολλητικό τραγούδι εκείνου του ..τρυφερού Gotye, που έκανε θραύση τότες, δεν συμμετέχει καν στην εκλογή· θα ήταν σαν να παίζει η Μπαρτσελόνα με τα όλα της στη γ΄ εθνική.
Στον τελικό προκρίθηκε η υπέροχη και μελαγχολική Amy, που έκλεισε τέσσερα χρόνια φευγάτη αυτές τις μέρες, με ένα από τα πολλά γλυκά της τραγούδια. Στα πέναλτι, στο τελευταίο καλάθι με buzzer-beater, όμως, υπερισχύει ένα τραγούδι που τυχαίνει να αναβοσβήνει στο νου μου παράλληλα με τους τέσσερις άσσους που ξέβγαλε το υποσυνείδητο μανίκι μου. Το ξανάβαλε τις προάλλες ο Προβατάς και μου 'μεινε. Ελπίζω μ' αυτό να καταφέρω να νικήσω το καρέ που στρώθηκε μπροστά μου ακάλεστο, κι ας μην ξέρω τον παραμικρό κανόνα του πόκερ.
The living tree, από το γυναικείο ντουέτο Never the bride, ορίστε, σε καλή live ακουστική βερσιόν. Ελπίζω θα με βοηθήσει να περάσω στη λήθη το μεσοδιάστημα των δέκα χιλιάδων ημερών μέχρι τις 11.111.
>>>
Στη σελίδα του youtube μου ξέμεινε μονάχα η Μποφίλιου και το αστέρι της. Άλλο και τούτο πάλι..
Όχι ότι τις μετρώ, αλί και τρις αλί αν το έκανα. Αλλά να, είναι κάτι παράξενες στιγμές που σκέψη-ανάμνηση-λήθη, που ούτως ή άλλως είναι όλα κουλουβάχατα στο μυαλό μου, εμπλουτίζονται από μικρές φωτίτσες αλήθειας που ξερνά το υποσυνείδητο στο συνειδητό και φωτοβολούν ηλεκτρισμένες στο προσκήνιο.
Κι αυτή τη φορά, πλάκα που έχει κι αλήθεια, δεν είναι ο αριθμός στρόγγυλος βρε παιδί μου· πεντακόσιες, χίλιες, δυο χιλιάδες ας πούμε. Ήρθε το αναβόσβημα στις χίλιες εκατόν δέκα και μία· τέσσερις άσσοι, ένα καρέ. Πώς μου αρέσουν αυτοί οι μικροί πικάντικοι αριθμοί!
Λέω να γιορτάσω το γεγονός της έξαφνης συγκυρίας της ανάμνησης μ' ένα τραγούδι. Ένα ταιριαστό τραγούδι. Πολλά μου έρχονται στο νου, κάτι από Adele ή Lana Del Ray που θα ήταν πράγματι ταιριαστό. Γιατί όχι μια Monika; Ψάχνω μετά κάποιο ελληνικό στις καινούριες λίστες τραγουδιών που έφτιαξα πριν λίγες μέρες, μήπως να βάλω το Πηγάδι της Μητρίτσα και του Πασχαλίδη (που τρικαλινά χέρια το έγραψαν άλλωστε), γιατί όχι το Αστέρι της Μποφίλιου, που είναι και το αγαπημένο μου τραγούδι της.
Η Παλιά πληγή του Θανάση μπαίνει με άνεση στα play-off, απ' όπου αποκλείστηκε κάθε τραγούδι του Χαρούλη (που υπόσχομαι όμως ότι θα παίξει στη μεθαυριανή ανάρτησή μου). Πασχαλίδηδες και Καζούληδες, ειδικά ο δεύτερος, θα πρόδιδαν την ιστορία· τους κλειδώνω στα αποδυτήρια. Επίσης το κολλητικό τραγούδι εκείνου του ..τρυφερού Gotye, που έκανε θραύση τότες, δεν συμμετέχει καν στην εκλογή· θα ήταν σαν να παίζει η Μπαρτσελόνα με τα όλα της στη γ΄ εθνική.
Στον τελικό προκρίθηκε η υπέροχη και μελαγχολική Amy, που έκλεισε τέσσερα χρόνια φευγάτη αυτές τις μέρες, με ένα από τα πολλά γλυκά της τραγούδια. Στα πέναλτι, στο τελευταίο καλάθι με buzzer-beater, όμως, υπερισχύει ένα τραγούδι που τυχαίνει να αναβοσβήνει στο νου μου παράλληλα με τους τέσσερις άσσους που ξέβγαλε το υποσυνείδητο μανίκι μου. Το ξανάβαλε τις προάλλες ο Προβατάς και μου 'μεινε. Ελπίζω μ' αυτό να καταφέρω να νικήσω το καρέ που στρώθηκε μπροστά μου ακάλεστο, κι ας μην ξέρω τον παραμικρό κανόνα του πόκερ.
The living tree, από το γυναικείο ντουέτο Never the bride, ορίστε, σε καλή live ακουστική βερσιόν. Ελπίζω θα με βοηθήσει να περάσω στη λήθη το μεσοδιάστημα των δέκα χιλιάδων ημερών μέχρι τις 11.111.
>>>
Στη σελίδα του youtube μου ξέμεινε μονάχα η Μποφίλιου και το αστέρι της. Άλλο και τούτο πάλι..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου