Κανονίζοντας το χρόνο μου

Έκλεισα τα μάτια για λίγα επιπλέον λεπτά. Ανακούφισα βολικά το κεφάλι στο σκληρό μαξιλάρι, απ' το δεξί μάγουλο, απ' αυτή την πλευρά που φυλάω σαν μονάκριβη ..καβάντζα, να με γλιτώσει από έναν κουρασμένο μονόπλευρο ύπνο. Λίγες βαθιές, αριές ανάσες. Ανάσες βαριεστημένες για το βίαιο πρωινό ξύπνημα, ανάσες γεμάτες πρωινή κουκουλιασμένη ζεστασιά που θα χαθεί με το που θα πεταχτούν τα σκεπάσματα.

Σπανίως χουζουρεύω χωρίς να σκέφτομαι. Κι επειδή με πνίγουν οι σκέψεις, σπανίως χουζουρεύω.. Λίγα λεπτά μόνο, να ισοφαρίσω τη χθεσινοβραδινή χασούρα, το χθεσινό αργοξενύχτι. Λίγα λεπτά που μέσα μου βαθιά πιστεύω ότι θα αναπληρώσουν ώρες λειψού ύπνου, θ' αναστήσουν μερικές χιλιάδες καμμένα εγκεφαλικά κύτταρα που έπεσαν υπέρ ελπίδος τις μικρές πρωινές ώρες..

Είναι γλυκιά η καβάντζα του δεξιού μάγουλου! Και πράγματι αναπληρώνει.. και πράγματι ανασταίνει.. αλλά όχι σε λίγα λεπτά, φευ!

Σαν ξαναέστρεψα απ' το άλλο μάγουλο, ήρθε το "χαστούκι" βίαιο, έξαφνο. Τα λίγα λεπτά πρόλαβαν και ντύθηκαν ολόκληρη ώρα κι εγώ έστεκα σα χαζός να μετρώ το δευτερολεπτοδείκτη να κόβει βόλτες στην κάτω παρειά του ρολογιού. Για πότε ντύθηκα κι εγώ εργαζόμενος δεν ξέρω. Για πότε πλύθηκα, για πότε πρόλαβα να σκεφτώ ν' αρπάξω μια σοκολάτα απ' το ψυγείο για πρωινό.. Κι είχα την εντύπωση ότι ο δευτερολεπτοδείκτης ίσια που θα 'χε ανέβει μερικά σκαλοπάτια, ακόμα θα 'ξυνε τις κάτω παρειές της στεφάνης. Αμ δε!

Today's Soundtrack:

Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος - «Πόλεμος»
"Μετράμε τις ώρες, τις μέρες, τα χρόνια

με μια λαχτάρα να σταματήσουμε

το χρόνο που αδυσώπητος κυλάει ακόμα

και προσπαθούμε να τον φυλακίσουμε"

Τι παράξενος κι αυτός ο χρόνος.. Τη μια να θέλουμε να τον καθυστερήσουμε λίγα λεπτά, την άλλη να ελπίζουμε να τον τρέξουμε μερικούς μήνες. Και στην πραγματικότητα ούτε να τον βαστάξουμε δε μπορούμε, ούτε να τον μετρήσουμε, ούτε να τον δούμε να ξύνει τα γρανάζια ή τους πιεζοκρυστάλλους των ρολογιών μας δεν αντέχουμε. Το μόνο που αντέχουμε είναι να μας ξεγελάει, να μας κλείνει το μάτι πονηρά, να μας γλυκαίνει με τις θύμησες, να μας σκιρτάει με τις ελπίδες. Να μας τσατίζει με τις αγχωμένες αγωνίες να τον "κανονίσουμε".

Το φεγγάρι αφουγκράζεται

ο πόλεμος δεν έμεινε στης Τροίας τα κάστρα

μια τεράστια κλεψύδρα μας φυλακίζει.

..μας φυλακίζει στο πρόγραμμα που δε μας βγαίνει, στο πρωινό ξύπνημα που δεν προφταίνεται, στο νυχτερινό ξενύχτι που όλο και πιο πίσω εκτείνεται. Είναι ένας "πολεμος" μ' έναν χρόνο που ποτέ δεν κανονίζεται!

Αυτός ο πόλεμος δεν έχει τέρμα,

είναι αμέτρητες οι Τροίες στον κόσμο μας..

Ξεφυλλίζω κι εγώ τα τεφτέρια μου, σκαλίζω το αριό κεφάλι μου ψάχνοντας να 'βρω σε ποια μάχη παλεύει το κουρασμένο κορμί μου, σε ποια παρειά σκάλωσε αυτή τη φορά ο δευτερολεπτοδείκτης μου, ποια Τροία πέφτει καθώς εξαντλείται η κλεψύδρα μου..

Άντε να ξεμπερδεύω και μ' αυτό, γιατί έχω μετά να ..κανονίσω το χρόνο μου!

* Οι απανωτές Τροίες του δικού μου κόσμου με κράτησαν για λίγο καιρό εκτός blog. Και χρειάστηκε να επιστρατεύσω ένα δούρειο ίππο να με ξαναβάλει εντός των τοιχών. Ελπίζω η κρυψώνα ν' αποδειχθεί επαρκής, παρότι παλιό και γνώριμο το κόλπο του Οδυσσέα.