Το καλοκαίρι που χάθηκε στο χειμώνα

«Άντε και καλό χειμώνα», φώναξε η φίλη κουνώντας ζωηρά το δεξί της χέρι, αποχαιρετώντας την παρέα ένα ζεστό μεσημέρι του Σεπτέμβρη.

Χμ, αυτή είναι η "μιζέρια" μας, αυτή η on-off διάθεσή μας. Που μόλις τελειώνει το λαχταριστό καλοκαίρι και προτού καν πιάσουν οι πρώτες μπόρες του φθινοπώρου, ολισθαίνουμε ήδη στη γλιστερή τσουλήθρα του χειμώνα. Ο ήλιος σταματάει το χρόνο χαμογελώντας από ψηλά, ο ιδρώτας εξακολουθεί να ρέει αμείωτος σε κάθε ενέργεια, τα κοντομάνικα ακόμη μοιάζουν βαρύς ρουχισμός, αλλά η ευχή, ευχή.. καλό χειμώνα!

Χειμώνιασε,
όμως βαθιά μέσα στη γη

ο ήλιος του καλοκαιριού κοιμάται

Και πώς να μην είναι έτσι, πράγματι, όπως χαρακτηριστικά το λέει ο ποιητής. Μα όσο λιποψυχούμε το Σεπτέμβρη, που πια η μέρα αρχίζει και φθίνει, και χάνουμε την ουρά του καλοκαιριού, άλλο τόσο δεν αντιλαμβανόμαστε ότι και ο χειμώνας που διανύουμε θα πάρει την κάτω βόλτα, θα αρχίσει να μαζεύεται. Και μάλιστα αυτό ξεκινά από αύριο!

Προκαλώντας, λοιπόν, τη λογική του παγωμένου μυαλού μας, που αδυνατεί να ξεφύγει απ' τους καθημερινούς της χειμώνες, και σε πλήρη αναλογία με τις σεπτεμβριάτικες ευχές για "καλό χειμώνα", σήμερα 22 Δεκεμβρίου, στο κέντρο της καρδιάς του χειμώνα, που η νύχτα φαίνεται να κάνει ματ στα στρατεύματα της ημέρας, που ο ήλιος μόλις που καταφέρνει τη μικρότερης διάρκειας έξοδο στο ουράνιο στερέωμα, που οι πρώτες νιφάδες χιονιού κάνουν τους δρόμους να μοιάζουν πεδίο βολής, γραπώνομαι σφικτά από τη χαίτη της ημέρας που αρχίζει λεπτό-λεπτό να παίρνει τη δική της ρεβάνς και ξεφωνίζω μ' όση δύναμη παραμένει ζεστή στην καρδιά μου.. Άντε και καλό καλοκαίρι!

* Η 22α Δεκεμβρίου είναι φέτος το χειμερινό ηλιοστάσιο, το 24ωρο του χρόνου με τη μεγαλύτερη διάρκεια σε νύχτα. Από αύριο η ημέρα θα κερδίσει 1 λεπτό έναντι της νύχτας και δεν θα σταματήσει να το κάνει έως το θερινό ηλιοστάσιο (21-22 Ιουνίου).
* Ο τίτλος είναι δανεισμένος από το ομώνυμο βιβλίο του Γιάννη Ξανθούλη (εκδ. Καστανιώτη, 1984)