Τόσες αποστάσεις

Μπήκε στο σπίτι με το μόνιμα ερωτηματικό βλέμμα του και κάθισε στην καρέκλα πλάι στο τζάμι, αγνοώντας επιδεικτικά τον αδειανό καναπέ. Κοίταξε χαμηλά, ψηλά, χάζεψε γι' άλλη μια φορά τις αφίσες, τα πόστερ, τ' αποκόμματα, κιτρινισμένα απ' τα χρόνια ν' αφηγούνται σε δυο τοίχους το πέρασμα από την εφηβεία στην ωριμότητα. Εφηβεία που αρνιότανε πεισματικά να ξεκολλήσει, γαντζωμένη στα πολυκαιρισμένα σελοτέιπ που έπιαναν τις άκρες της.

>>>

Το πρώτο τηλεφώνημα αντάλλαξε την απορία των τελευταίων εβδομάδων μ' έναν σιγανό, βουβό πόνο. Πόνο διαρκείας, που ποιος ξέρει πόσες εβδομάδες θα κρατούσε.. Πόνος που μπήκε σα σίφουνας και ανακάτεψε αισθήματα και προσδοκίες, φτύνοντας τη φλόγα της ελπίδας που αργόσβηνε σα λιωμένο κεράκι στο μανουάλι της ψυχής, λίγο πριν τρεμοπαίξει και σβήσει τσουτσουρίζοντας στην άμμο. Το δεύτερο τηλεφώνημα άλλαξε την αμηχανία πέντε χρόνων σε χαρά. Σε αληθινή φιλική χαρά, απ' αυτή που φωλιάζει στις καλύτερες σουίτες της καρδιάς και απελευθερώνεται σε στιγμές γνήσιας επικοινωνίας, έστω κι από απόσταση τηλεφωνική. Χαρά που σήκωσε τα μανίκια και μετέτρεψε μπερδεμένα αισθήματα και σκέψεις σε ειλικρινείς ευχές και γλυκόλογα.

Και στο ενδιάμεσο ο φίλος που εισέβαλλε χαρωπά στο σπίτι και διάλεξε τη γωνιά πλάι στην κουρτίνα, τραβώντας την να καλύψει όλο το μήκος του παραθύρου. Πού σήκωσε το κεφάλι τριγύρω και αναγνωρίζοντας στον τοίχο πρόσωπα και μέρη, και χωρίς να αντιλαμβάνεται τη συνεισφορά του στο μομέντουμ, έπιασε να σιγοσφυρίζει ένα τραγουδάκι απ' τα παλιά.

Θέλω να φύγω, σαν τις κοπέλες που μ' αγάπησαν για λίγο.

Today's Soundtrack:

«Κοπέλες για λίγο»

Βασίλης Καζούλης

"Τα παλιά τραγούδια,

τα παλιά φιλιά,

πίσω μου αφήνω άλλη μια φορά"

Μέσα στο τζάκετ του σκυφτός, ένα παγερό χειμωνιάτικο βράδυ, περπατούσε γοργά, πότε στο πεζοδρόμιο, πότε στο δρόμο, αποφεύγοντας τις κούφιες πλάκες και τα άτακτα ταξί, κλέβοντας τη διαδρομή για το κέντρο. Κάτι του έκαιγε τα σωθικά και δεν ήξερε αν ήταν το τηλεφώνημα που ώρες τώρα έπαιζε ξανά και ξανά στο walkman του μυαλού του ή η υγρή κρυάδα αναμιγμένη με το βρωμερό καυσαέριο του πολύβουου δρόμου. Ήταν, ίσως, κι εκείνο το μπερδεμένο φεγγάρι που ήθελε πάντα κάτι να γυαλίζει..

Κοίταξε το φεγγάρι που την επομένη θα βαφόταν κόκκινο και αναλογίστηκε τη μακρινή απόσταση. Πόσες αποστάσεις.. Σαν κι αυτή απ' το φεγγάρι ως τα βλέφαρα, που ένα τηλεφώνημα είτε την εκτοξεύει σε άλλη γειτονιά αστεριών, είτε τη φέρνει σε απόσταση ζεστής αναπνοής απ' την καρδιά.

Χωρίς την έννοια της απόστασης, όμως, δε νοείται και πλησίασμα, σκέφτηκε και σκούπισε την υγρασία που ξέφυγε θαρρετή απ' τα ματοτσίνορα. Η βραδινή παρεά και πολύ περισσότερο το επερχόμενο τηλεφώνημα θα τον βοηθούσε να κοντέψει προσωρινά την απόσταση σε ανθρωπίνως ανεκτά μέτρα. Μέχρι να ξαναπάρει το μοναχικό δρόμο της επιστροφής, σκυφτός μέχρι τ' αυτιά στο τζάκετ του, εκείνο το παγερό βράδυ του χειμώνα.

* Ο τίτλος είναι δανεισμένος από το ομώνυμο live CD του Βασίλη Καζούλη, πίσω στη χρονιά του 2000.