* του Μίλτου Πασχαλίδη
Δύο φαινομενικά άσχετες μεταξύ τους ειδήσεις, μου τριβελίζουν το μυαλό από προχθές.
Η πρώτη: κινδυνεύει σοβαρά να κλείσει ή να υπολειτουργεί το «Χαμόγελο του παιδιού».
Η δεύτερη: φίλος εγκάρδιος με πληροφόρησε ότι κλείνουν δύο ψυχιατρικά ιδρύματα στην επαρχία, ένα στη Λαμία και ένα στην Πελοπόννησο. Αμφότερα για οικονομικούς λόγους.
Προσπαθώ, αλλά δεν μπορώ να ξεκολλήσω απ το νου μου την παροιμία: από τρελό κι από παιδί, μαθαίνεις την αλήθεια.
Προφανώς, παρόλο που οι πάντες κόπτονται για το αντίθετο, σ' αυτό τον τόπο, κανένας δεν θέλει να μάθει την αλήθεια. Αλλιώς, δεν εξηγείται πως τα πρώτα θύματα των οικονομικών μέτρων είναι τα παιδιά -σε λίγο θα πληρώνουν φόρο για την γκαζόζα, οι ψυχικά ασθενείς και οι γέροι. Εξολόθρεψε τα παιδιά -ήδη όσοι είναι πολύτεκνοι αισθάνονται εντελώς μαλάκες- εξόντωσε τους γέρους με συντάξεις πείνας, καθάρισε τους τρελούς, σε λίγο θα μείνουν μόνο οι στατιστικά μετρήσιμοι από την AGB, οι 18-44, έτσι κι αλλιώς ο στόχος είναι να ζούμε τηλεοπτική ζωή, η άλλη, η αληθινή, είναι και επικίνδυνη και ασύμφορη.
Το τελείως τρελό, είναι πως όλοι -μα όλοι, ακόμα και οι Πασόκοι- παραδέχονται ότι με τον τρόπο που πάει η κυβέρνηση να λύσει το πρόβλημα της χώρας, δημιουργεί μεγαλύτερο. Και ο Γιώργος, με βλέμμα αποφασισμένου Φόρεστ Γκαμπ, απλά καμώνεται πως ζει σε άλλη χώρα. Προφανώς, σ' αυτήν που θα πάμε να ζήσουμε όλοι, όταν βαρεθούμε να κατεβαίνουμε ειρηνικά στο Σύνταγμα και να μουντζώνουμε κατά το δοκούν.
Ζούμε την τραγική ειρωνεία σε όλο της το μεγαλείο. Ηθοποιοί και θεατές σε μια αέναη κωμικοτραγική σύμβαση. Αυτοί, το έργο το έχουν ξαναπαίξει. Εμείς, το έχουμε ξαναδεί. Παλιά, μας έλεγαν ψέματα κι εμεις ήμαστε ή αδαείς, ή απροετοίμαστοι ή έστω λιγάκι καχύποπτοι. Τώρα μας λένε ψέματα, το ξέρουμε ότι μας λένε ψέματα και μας έχει τελειώσει το σάλιο: δεν μπορούμε να ντραπούμε ούτε για λογαριασμό τους -αυτοί δεν ντρέπονται έτσι κι αλλιώς, ένα ρόλο παίζουν και θα φύγουν νύχτα, το ξέρουν και το ξέρουμε.
Απλά, όπως και να το κάνουμε, αλλιώς είναι να βλέπεις Παπαγιανόπουλο, αλλιώς Σεφερλή. Άλλο είναι να σε κοροϊδεύει ο Ανδρέας Παπανδρέου, κι άλλο ο Γιωργάκης. Θα πείτε, και οι δυo στο ίδιο αποτέλεσμα σε οδηγούν. Σωστά.
Αλλά, άλλο να σε κλέβει επαγγελματίας χαρτοπαίκτης κι άλλο αρχάριος παπατζής.
Στην πρώτη περίπτωση λες: δεν είχα ελπίδα, κακώς έπαιξα μαζί του.
Στη δεύτερη λες: αν χάνω κι απ αυτόν, είμαι άξιος της μοίρας μου.
Και το χειρότερο. Συνεχίζεις να παίζεις το ίδιο στημένο παιχνίδι. Και σε λίγο, δεν θα υπάρχουν ούτε παιδιά, ούτε τρελοί για να σου πουν την απλούστερη αλήθεια: Με σημαδεμένη τράπουλα, δεν υπάρχει καμία πιθανότητα να ρεφάρεις.
* Άρθρο στο e-tetRadio. Θα το βρείτε μαζί με άλλα σχόλια εδώ.
Δύο φαινομενικά άσχετες μεταξύ τους ειδήσεις, μου τριβελίζουν το μυαλό από προχθές.
Η πρώτη: κινδυνεύει σοβαρά να κλείσει ή να υπολειτουργεί το «Χαμόγελο του παιδιού».
Η δεύτερη: φίλος εγκάρδιος με πληροφόρησε ότι κλείνουν δύο ψυχιατρικά ιδρύματα στην επαρχία, ένα στη Λαμία και ένα στην Πελοπόννησο. Αμφότερα για οικονομικούς λόγους.
Προσπαθώ, αλλά δεν μπορώ να ξεκολλήσω απ το νου μου την παροιμία: από τρελό κι από παιδί, μαθαίνεις την αλήθεια.
Προφανώς, παρόλο που οι πάντες κόπτονται για το αντίθετο, σ' αυτό τον τόπο, κανένας δεν θέλει να μάθει την αλήθεια. Αλλιώς, δεν εξηγείται πως τα πρώτα θύματα των οικονομικών μέτρων είναι τα παιδιά -σε λίγο θα πληρώνουν φόρο για την γκαζόζα, οι ψυχικά ασθενείς και οι γέροι. Εξολόθρεψε τα παιδιά -ήδη όσοι είναι πολύτεκνοι αισθάνονται εντελώς μαλάκες- εξόντωσε τους γέρους με συντάξεις πείνας, καθάρισε τους τρελούς, σε λίγο θα μείνουν μόνο οι στατιστικά μετρήσιμοι από την AGB, οι 18-44, έτσι κι αλλιώς ο στόχος είναι να ζούμε τηλεοπτική ζωή, η άλλη, η αληθινή, είναι και επικίνδυνη και ασύμφορη.
Το τελείως τρελό, είναι πως όλοι -μα όλοι, ακόμα και οι Πασόκοι- παραδέχονται ότι με τον τρόπο που πάει η κυβέρνηση να λύσει το πρόβλημα της χώρας, δημιουργεί μεγαλύτερο. Και ο Γιώργος, με βλέμμα αποφασισμένου Φόρεστ Γκαμπ, απλά καμώνεται πως ζει σε άλλη χώρα. Προφανώς, σ' αυτήν που θα πάμε να ζήσουμε όλοι, όταν βαρεθούμε να κατεβαίνουμε ειρηνικά στο Σύνταγμα και να μουντζώνουμε κατά το δοκούν.
Ζούμε την τραγική ειρωνεία σε όλο της το μεγαλείο. Ηθοποιοί και θεατές σε μια αέναη κωμικοτραγική σύμβαση. Αυτοί, το έργο το έχουν ξαναπαίξει. Εμείς, το έχουμε ξαναδεί. Παλιά, μας έλεγαν ψέματα κι εμεις ήμαστε ή αδαείς, ή απροετοίμαστοι ή έστω λιγάκι καχύποπτοι. Τώρα μας λένε ψέματα, το ξέρουμε ότι μας λένε ψέματα και μας έχει τελειώσει το σάλιο: δεν μπορούμε να ντραπούμε ούτε για λογαριασμό τους -αυτοί δεν ντρέπονται έτσι κι αλλιώς, ένα ρόλο παίζουν και θα φύγουν νύχτα, το ξέρουν και το ξέρουμε.
Απλά, όπως και να το κάνουμε, αλλιώς είναι να βλέπεις Παπαγιανόπουλο, αλλιώς Σεφερλή. Άλλο είναι να σε κοροϊδεύει ο Ανδρέας Παπανδρέου, κι άλλο ο Γιωργάκης. Θα πείτε, και οι δυo στο ίδιο αποτέλεσμα σε οδηγούν. Σωστά.
Αλλά, άλλο να σε κλέβει επαγγελματίας χαρτοπαίκτης κι άλλο αρχάριος παπατζής.
Στην πρώτη περίπτωση λες: δεν είχα ελπίδα, κακώς έπαιξα μαζί του.
Στη δεύτερη λες: αν χάνω κι απ αυτόν, είμαι άξιος της μοίρας μου.
Και το χειρότερο. Συνεχίζεις να παίζεις το ίδιο στημένο παιχνίδι. Και σε λίγο, δεν θα υπάρχουν ούτε παιδιά, ούτε τρελοί για να σου πουν την απλούστερη αλήθεια: Με σημαδεμένη τράπουλα, δεν υπάρχει καμία πιθανότητα να ρεφάρεις.
* Άρθρο στο e-tetRadio. Θα το βρείτε μαζί με άλλα σχόλια εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου