Σήμερα παραλίγο να ξεπεράσω τα όρια. Όλη η μέρα ακροβατούσε σ' ένα όριο, σε μια αυστηρή μα έθραυστη ισορροπία, σ' έναν χρονισμό ακριβείας που δε χωρούσε παρεκκλίσεις.
>>>
Είμαι νευρικός χωρίς λόγο. Χωρίς εμφανή λόγο. Είναι η ώρα που καθένας θα ζήλευε μια σιέστα διαρκείας, ο ήλιος χτυπάει ψιλο-κάθετα στο παρμπριζ, κι εγώ κινούμαι αργά -αναγκαστικά!- στην έξοδο προς τον περιφεριακό. Ανηφόρα ατελείωτη.
>>>
Σήμερα η εργασία ήτανε ..τσόντα. Όχι τσόντα με την τρέχουσα έννοια του όρου (όχι ότι κι αυτό απέχει πολύ από την περιγραφή), μα την άλλη, την αρχική. Έξτρα, βερεσέ που λένε. Έξι ώρες για 4 ζητήματα. Σχέδια, κοστολογήσεις, αναζητήσεις, επιστολές, e-mails, διευθετήσεις, προγραμματισμός, ουφ! Απ' το πρωί με το κεφάλι χωμένο στην οθόνη και τα δάχτυλα βουτηγμένα στο πληκτρολόγιο, και μια ένταση παρασκευιάτικα να τελειώσω στην ώρα μου. Μήνες είχα να νιώσω αυτή την ένταση της παρασκευής. Μήνες.. από την τελευταία φορά που εργάστηκα παρασκευη, χεχ!
>>>
Η 4η ταχύτητα παρα-είναι μακριά για να με βγάλει ως το γεφυράκι που σηματοδοτεί το τέλος της ανηφόρας και την απότομη κάθοδο-είσοδο στον περιφεριακό. 70...65...60...55 κι όλο και πέφτει. Πίσω μου βλέπω ..τ' Άστρα να με πλησιάζει διστακτικό, να περάσει-να μην περάσει, ούτε και ξέρει. Λίγο ακόμα εγώ και στην κατηφόρα θα τον έχω, λίγο ακόμα! Δεν κατεβάζω σε 3η, χάσιμο χρόνου.
>>>
Είχα καλοσυνηθίσει να έχω μες στη βδομάδα δύο ..σάββατα! Το ένα -της παρασκευής- το αφιέρωνα σε μια ατελείωτη πρωινή βόλτα στην εργαζόμενη Θεσσαλονίκη. Η βόλτα που λατρέυω από τα φοιτητικά μου χρόνια. Και το άλλο Σάββατο αφιερωμένο στο διάβασμα.. φυσιολογικό Σάββατο. Γι' αυτό και το σημερινό σκάσιμο, από χθες ήδη όταν μου ανακοινώθηκε το «χώσιμο» της επομένης.
>>>
Καβαλάω το σαμαράκι στην κορυφή της γέφυρας και ετοιμάζομαι για την αριστερή καμπή. Το Άστρα με πλευρίζει και νομίζει θα προσπεράσει. Βυθίζω το δεξί πόδι στο πετάλ και το ρενάκι μπαλαντσάρει καθώς με μικρο-διορθώσεις προσπαθώ να εναρμονίσω τις τριβές με τη φυγόκεντρο που απειλεί να μ' αγκαλιάσει με τη δεξιά μπαριέρα. Αλλά μοιάζει να τα καταφέρνω. Ολισθαίνοντας στη ζεστή άσφαλτο πιάνω την κατηφορκή ευθεία. Το πεδίο ανοιχτό. Το πόδι απέχει ακόμα απ' το πάτωμα. Το Άστρα αρχίζει να μικραίνει στον κεντρικό μου καθρέφτη.
>>>
Σε πεντέμιση ώρες καταφέρνω να τελειώσω με 2 εκ των 4 υποθέσεων. Τα κουκιά δεν βγαίνουν. Θα χρειαστεί νέα τσόντα, χχχεχ! Με μιας αποφάσισα να επιταχύνω, να συντονίσω καλύτερα τις κινήσεις. Στο μισάωρο που απομένει να ξεπετάξω τα υπόλοιπα. Γίνεται;
>>>
Στη μακριά ευθεία εισόδου με πλευρίζει από αριστερά άλλο κόκκινο Όπελ και μπαίνει μπροστά μου. Τα μάτια μου αρχίζουν και γυαλίζουν, ο καυτός ήλιος ιδρώνει το μεγάλο μου κούτελο που φυσικά και δεν κλιματίζεται! Λίγος αέρας από τις μπροστινές περσίδες και πολύ είναι! Νιώθω αντί για τον περιφεριακό, να έχω μπροστά μου την ευθεία της Μόντσα και την αντίπαλη Φεράρι που πρέπει να ξεπεράσω!. Κόβω απότομα αριστερά το τιμόνι και το ρενάκι ταλαντεύεται στις μαλακές αναρτήσεις. Με φοβίζει. Αλλά δεν χάνω τη φόρα. Η φόρα! Το πολυτιμότερο ατού ενός αδύναμου αυτοκινήτου. Η φόρα που σώζει την παρτίδα.
>>>
Δεν γίνεται. Ξεπέταξα το ένα όμως. Άθλος! Το άλλο θα το ..τσοντάρω στη Δευτέρα.
>>>
Στη δεξιά λωρίδα του περιφεριακού ένα τριαξονικό με προσπερνάει μουγκρίζοντας στην ανηφορική ξανά ευθεία. Έχοντας αποφύγει τη ..Φεράρι έχω μία επιλογή. Να κόψω και να τοποθετηθώ αριστερά πίσω από τη νταλίκα. Η βοηθητική μου ευθεία έχει ακόμα 100 μέτρα. Προλαβαίνω άνετα. Η νταλίκα τελειώνει 20 μέτρα μπροστά μου, αλλά εγώ σκέφτομαι τη φόρα. Αυτή που θα μου κόψει το τριαξονικό. Και παίρνω απόφαση δευτερολέπτου να μην το επιτρέψω, να μη χάσω τη Φόρα! Για πρώτη φορά ίσως που θυμάμαι, βυθίζω το γκάζι και το αγγίζω στο πάτωμα. Το ρενάκι επιταχύνει λυσσασμένα.. ή τουλάχιστον αυτό μπορώ να φανταστώ από το ουρλιαχτό των βαλβίδων και των εμβόλων που δουλεύουν στο χίλια τοις εκατό.
Έχω μόλις λίγα μέτρα να φτάσω, να ξεπεράσω την νταλίκα και να στρίψω αριστερά, προτού τελειώσει η βοηθητική μου ευθεία.
Τα κουκιά δεν βγαίνουν.
Θα χρειαστεί νέα τσόντα, χχχεχ! Δεν υπάρχει άλλη τσόντα, όχι εδώ.
Πρέπει να επιταχύνω, δεν χωράει άλλη επιτάχυνση. Τα έμβολα χτυπιούνται στο φουλ.
Η νταλίκα μουγκρίζει, την πλευρίζω. Η ευθεία τελειώνει. Ο ιδρώτας παγώνει στο μέτωπό μου, το νιώθω. Κοντεύω να καταρρίψω το δεύτερο θερμοδυναμικό αξίωμα, αν και θα προτιμούσα να ανακαλύψω ένα νέο αξίωμα πρόσθετης ενέργειας από το πουθενά.
>>>
Δεν ξέρω αν έκοψε. Κι αν έκοψε δεν ξέρω αν το έκανε επίτηδες, από αίσθημα αυτοσυντήρησης! Άλλη επιλογή δεν είχα, αφότου επέλεξα την επιλογή που δεν είχα. Κι ούτε ξαναΐδρωσα στη σύντομη διαδρομή. Αλλά διατήρησα τη φόρα. Μερικοί τη λένε «κεκτημένη ταχύτητα». Και, ναι, με οποιοδήποτε όνομα, αυτή είναι που σώζει την παρτίδα!
Η 4η ταχύτητα παρα-είναι μακριά για να με βγάλει ως το γεφυράκι που σηματοδοτεί το τέλος της ανηφόρας και την απότομη κάθοδο-είσοδο στον περιφεριακό. 70...65...60...55 κι όλο και πέφτει. Πίσω μου βλέπω ..τ' Άστρα να με πλησιάζει διστακτικό, να περάσει-να μην περάσει, ούτε και ξέρει. Λίγο ακόμα εγώ και στην κατηφόρα θα τον έχω, λίγο ακόμα! Δεν κατεβάζω σε 3η, χάσιμο χρόνου.
>>>
Είχα καλοσυνηθίσει να έχω μες στη βδομάδα δύο ..σάββατα! Το ένα -της παρασκευής- το αφιέρωνα σε μια ατελείωτη πρωινή βόλτα στην εργαζόμενη Θεσσαλονίκη. Η βόλτα που λατρέυω από τα φοιτητικά μου χρόνια. Και το άλλο Σάββατο αφιερωμένο στο διάβασμα.. φυσιολογικό Σάββατο. Γι' αυτό και το σημερινό σκάσιμο, από χθες ήδη όταν μου ανακοινώθηκε το «χώσιμο» της επομένης.
>>>
Καβαλάω το σαμαράκι στην κορυφή της γέφυρας και ετοιμάζομαι για την αριστερή καμπή. Το Άστρα με πλευρίζει και νομίζει θα προσπεράσει. Βυθίζω το δεξί πόδι στο πετάλ και το ρενάκι μπαλαντσάρει καθώς με μικρο-διορθώσεις προσπαθώ να εναρμονίσω τις τριβές με τη φυγόκεντρο που απειλεί να μ' αγκαλιάσει με τη δεξιά μπαριέρα. Αλλά μοιάζει να τα καταφέρνω. Ολισθαίνοντας στη ζεστή άσφαλτο πιάνω την κατηφορκή ευθεία. Το πεδίο ανοιχτό. Το πόδι απέχει ακόμα απ' το πάτωμα. Το Άστρα αρχίζει να μικραίνει στον κεντρικό μου καθρέφτη.
>>>
Σε πεντέμιση ώρες καταφέρνω να τελειώσω με 2 εκ των 4 υποθέσεων. Τα κουκιά δεν βγαίνουν. Θα χρειαστεί νέα τσόντα, χχχεχ! Με μιας αποφάσισα να επιταχύνω, να συντονίσω καλύτερα τις κινήσεις. Στο μισάωρο που απομένει να ξεπετάξω τα υπόλοιπα. Γίνεται;
>>>
Στη μακριά ευθεία εισόδου με πλευρίζει από αριστερά άλλο κόκκινο Όπελ και μπαίνει μπροστά μου. Τα μάτια μου αρχίζουν και γυαλίζουν, ο καυτός ήλιος ιδρώνει το μεγάλο μου κούτελο που φυσικά και δεν κλιματίζεται! Λίγος αέρας από τις μπροστινές περσίδες και πολύ είναι! Νιώθω αντί για τον περιφεριακό, να έχω μπροστά μου την ευθεία της Μόντσα και την αντίπαλη Φεράρι που πρέπει να ξεπεράσω!. Κόβω απότομα αριστερά το τιμόνι και το ρενάκι ταλαντεύεται στις μαλακές αναρτήσεις. Με φοβίζει. Αλλά δεν χάνω τη φόρα. Η φόρα! Το πολυτιμότερο ατού ενός αδύναμου αυτοκινήτου. Η φόρα που σώζει την παρτίδα.
>>>
Δεν γίνεται. Ξεπέταξα το ένα όμως. Άθλος! Το άλλο θα το ..τσοντάρω στη Δευτέρα.
>>>
Στη δεξιά λωρίδα του περιφεριακού ένα τριαξονικό με προσπερνάει μουγκρίζοντας στην ανηφορική ξανά ευθεία. Έχοντας αποφύγει τη ..Φεράρι έχω μία επιλογή. Να κόψω και να τοποθετηθώ αριστερά πίσω από τη νταλίκα. Η βοηθητική μου ευθεία έχει ακόμα 100 μέτρα. Προλαβαίνω άνετα. Η νταλίκα τελειώνει 20 μέτρα μπροστά μου, αλλά εγώ σκέφτομαι τη φόρα. Αυτή που θα μου κόψει το τριαξονικό. Και παίρνω απόφαση δευτερολέπτου να μην το επιτρέψω, να μη χάσω τη Φόρα! Για πρώτη φορά ίσως που θυμάμαι, βυθίζω το γκάζι και το αγγίζω στο πάτωμα. Το ρενάκι επιταχύνει λυσσασμένα.. ή τουλάχιστον αυτό μπορώ να φανταστώ από το ουρλιαχτό των βαλβίδων και των εμβόλων που δουλεύουν στο χίλια τοις εκατό.
Έχω μόλις λίγα μέτρα να φτάσω, να ξεπεράσω την νταλίκα και να στρίψω αριστερά, προτού τελειώσει η βοηθητική μου ευθεία.
Τα κουκιά δεν βγαίνουν.
Θα χρειαστεί νέα τσόντα, χχχεχ! Δεν υπάρχει άλλη τσόντα, όχι εδώ.
Πρέπει να επιταχύνω, δεν χωράει άλλη επιτάχυνση. Τα έμβολα χτυπιούνται στο φουλ.
Η νταλίκα μουγκρίζει, την πλευρίζω. Η ευθεία τελειώνει. Ο ιδρώτας παγώνει στο μέτωπό μου, το νιώθω. Κοντεύω να καταρρίψω το δεύτερο θερμοδυναμικό αξίωμα, αν και θα προτιμούσα να ανακαλύψω ένα νέο αξίωμα πρόσθετης ενέργειας από το πουθενά.
>>>
Δεν ξέρω αν έκοψε. Κι αν έκοψε δεν ξέρω αν το έκανε επίτηδες, από αίσθημα αυτοσυντήρησης! Άλλη επιλογή δεν είχα, αφότου επέλεξα την επιλογή που δεν είχα. Κι ούτε ξαναΐδρωσα στη σύντομη διαδρομή. Αλλά διατήρησα τη φόρα. Μερικοί τη λένε «κεκτημένη ταχύτητα». Και, ναι, με οποιοδήποτε όνομα, αυτή είναι που σώζει την παρτίδα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου