ξαναζεσταμένες προσδοκίες

Άτιμο πράγμα οι προσδοκίες! Πόσο μάλλον οι μεγάλες προσδοκίες.

Μια μέρα, μια στιγμή, ανοίγει το παράθυρο μιας προσδοκίας. Μιας μελλοντικής πιθανότητας. Αλλά, να! Αρχίζει κιόλας να έρχεται πιο κοντά, αρχίζει να σχηματίζεται ένα περίγραμμα, ένα αχνό σχέδιο, δυο πινελιές χρώμα σ' ένα λευκό καμβά που περιμένουν τα δάχτυλα να τις μορφώσουν σε ζωγραφιά. Κι ο νούς αρχίζει και αρέσκεται σ' αυτό το παιχνίδι με την προσδοκία. Και κάνει συνδυασμούς πιθανής πραγματοποίησης, δειλά-δειλά στην αρχή, πιο ξεθαρρεμένα μετά, δημιουργεί συλλογισμούς και εναλλακτικά σενάρια, λύνει -το κυριότερο!- ενδεχόμενες αναποδιές και προβληματισμούς.

Το βράδυ της παραμονής η προσδοκία έχει καθίσει στο μυαλό σαν μοσχαράκι κοκκινιστό που μετακόμισε, από το αχνίζον πήλινο στο στομάχι, με μία μόλις πηρουνιά... Έχει στρογγυλοκαθίσει και έχει πάρει τα ηνία της σκέψης και τρέχει καβάλα, τρέχει με χίλια.. έχει σχεδόν πραγματοποιηθεί, μην πω έχει ήδη καταφέρει και τις πιθανές συνέπειες, τ' απόνερα της πράξης! Κι όταν ξυπνά απ' τον ταραχώδη ύπνο είναι σαν να μην πέρασε μια ώρα. Η βαρυστομαχιά στο μυαλό είναι εκεί παραμένουσα, αχώνευτη ακόμα. Είναι τώρα η ώρα του ρολογιού.

Κοιτάει.. είναι πρωί ακόμα, βέβαια. Μόλις ξύπνησε αφού. Σηκώνεται, φτιάχνεται, ακολουθεί τη συνηθισμένη ρουτίνα με ασυνήθιστο νεύρο, άλλο ρυθμό, άλλο εσωτερικό ρυθμικό στακάτο στροφάρισμα. Έναν άρυθμο ρυθμό, κάτι σαν jazz. Μπιπ-μποπ-μπιπ-μπιπ-μποπ.. ετοιμάζει το πρωινό, τρώει, μπιπ-μποπ-μπιπ-μπιπ-μποπ.. πλένει τα δόντια, συγυρίζει το δωμάτιο, μπιπ-μποπ-μπιπ-μπιπ-μποπ.. σκοτώνει λίγο χρόνο στο κομπιούτερ, μπιπ-μποπ-μπιπ-μπιπ-μποπ.. παράλληλα σκέφτεται, σκέφτεται ασταμάτητα κι αχόρταγα και χτυπάει μέσα του ο ρυθμός μπιπ-μποπ...

Ξανακοιτάει.. μεσημέριασε. Είναι ώρα ακόμα. Είναι στη δουλειά, χαμαλοδουλειά σήμερα και κουβάλημα. Το μεροκάματο να βγαίνει. Βγαίνει; Στιγμές-στιγμές ξεχνάει, στιγμές χάνεται. Η προσδοκία έχει σιγοβράσει μέρες τώρα μέσα του, έχει παραβράσει μάλλον. Τα ζουμιά της έχουν μεστώσει κι έχει σερβιριστεί αχνιστή ήδη απ' το πρωί. Πόσο να κρατήσει θερμοκρασία, κρυώνει..

Κι όταν κοιτάει ξανά είναι ώρα, έρχεται ώρα. Λεπτά.. 30.. 15.. 2.. δευτερόλεπτα.. πού είναι, γιατί αργεί; Δε θα 'ρθει; Μήπως καθυστερήσει; Δε θα 'παιρνε τότε τηλέφωνο; Μάλλον δε θα μπορούσε, ε;

Today's Soundtrack:

Θ. Μικρούτσικος | Κ. Λαχάς | Δ. Μητροπάνος

«Τυμβωρύχος»
"Στενεύουν τα περάσματα, οι φίλοι μου φαντάσματα"

Ξανακοιτάει τώρα κάθε λεπτό. Και κάθε λεπτό νέο σενάριο και καινούριοι συλλογισμοί με εναλλακτικά περιγράμματα, που όταν συνδυαστούν βγάζουν νέα υπο-πιθανότητα, πιο πιθανή από την πρώτη. Που σερβίρεται κι αυτή αχνιστή καίτοι άψητη...

"όπως ψαράς μέσα στη λάσπη της Κερκίνης,

χάθηκα πάλι μες στο πρόσωπο εκείνης"

...και το παιχνίδι των προσδοκιών συνεχίζεται σα φαύλος κύκλος που όλο στενεύει.

"η οδοντόκρεμα δεν τελείωνει ποτέ,
τελειώνει μόνο η υπομονή να την ζουλάμε"

Παραφράζοντας την -εντελώς- αληθινή ρήση ενός παντελώς αγνώστου, ναι, η προσδοκία για κάτι δεν τελείωνει ποτέ, τελειώνει μόνο η υπομονή να την ξαναζεσταίνουμε.

Στον επόμενο τόνο η ώρα θα είναι... μπιπ-μποπ-μπιπ-μπιπ-μποπ..