Το ισορροπούν φεγγάρι

Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι δυο ημερομηνίες δεν θα τις ξεχάσω ποτέ. Γενέθλια; Ποια γενέθλια..

Και πριν αλέκτωρ λαλήσει τρίτη χρονιά, σαν σήμερα και τότε, εγώ κοιμάμαι του καλού καιρού τον ύπνο της λησμονιάς. Έπρεπε να το είχα καταλάβει όταν έστρεψα προς στιγμήν το βλέμμα μου στη δύση, προχθές το βράδυ στη δουλειά. Το φεγγάρι στεκόταν ψιλοστρόγγυλο πάνω απ' τον Ψηλορείτη, με προειδοποιούσε. Αλλά και μέρες πριν, όταν γυρνούσαμε με το αυτοκίνητο στο σπίτι, με τη Φώτω και τον Γιάννη και τον Σπύρο, στρίψαμε στο στενό του σπιτιού μου και το αντικρίσαμε να ισορροπεί σαν μισό πεπόνι πάνω στην άσφαλτο, στο τέλος της ανηφόρας. Μα ποιον επισκέπτεται το φεγγάρι στο σπίτι του επιτέλους; Και, κυρίως, γιατί;

Ή μήπως δεν ήτανε για μένα, αποκλειστικά και μόνο, η αφιέρωση του Βασίλη (τι ποιος Βασίλης;) εκείνο το βράδυ στη συναυλία, που τραγούδησε πρώτη φορά στα χρονικά τη Φεγγαρένια μου; Να μην πω ότι για μένα έγραψε, είκοσι σχεδόν χρόνια πριν, για τις συγκυρίες στου καιρού τις συγχορδίες, που ταιριάξαμε μαζί στης σελήνης τη γιορτή.

Πανσέληνος και τότε, σαν σήμερα ακριβώς και εξαιρετικώς. Μου έχει μείνει εκείνη η μακρινή θέα της θάλασσας, με τ' αργυρό φεγγάρι να εκρήγνυται μέσα της, από νωρίς το απόγευμα ως το ξημέρωμα, στην ατέλειωτη -εκείνο το βράδυ- ισόρροπη πορεία του προς τη δική του δύση. Μια πορεία που δεν τη νίκησε ο ήλιος. Εμάς μας νίκησε.

>>>

Θέλω κι εγώ να βγω στου μπαλκονιού μου τη σκηνή, να πιάσω την ξεχασμένη κιθάρα μου και να αφιερώσω το αγαπημένο ρεφρέν του Βασίλη, στη Φεγγαρένια εκείνη που ισορροπία τελικά να βρούμε δεν καταφέραμε. Και δεν έφταιγε γι' αυτό το φεγγάρι.

πάμε με Sol και μετά La minore:

[♪] Φεγγαρένια, Φεγγαρένια,

γύρνα πίσω κι ας φοβάμαι

πως μονάχος κι έτσι θα 'μαι [/♪]