Ενός μέτρου βλέμμα

Ήταν από τις ελάχιστες φορές που τελευταία χρησιμοποιούσα λεωφορείο. Τα χρονικά δεδομένα ήταν τόσο στενά που δεν γινόταν αλλιώς. Πάντα γίνεται, οκ, αλλά έχω χάσει προ πολλού την ικανότητα του ημερήσιου προγραμματισμού απ' την προηγουμένη.

> Με το 10άρι επέστρεφα απ' το Σταθμό στο κέντρο. Στο ύψος του Βαρδάρη συναντήσαμε μεγάλο μποτιλιάρισμα και το λεωφορείο κοντοστάθηκε για λίγο ακίνητο. Έστρεψα το βλέμμα μου στο απέναντι δεξί παράθυρο κι έπεσε δυο μέτρα πιο πέρα, στην είσοδο ενός καταστήματος ρούχων. Ένας άντρας και μια γυναίκα στηρίζονταν με πλάτη προς το δρόμο στο προσωρινό -λόγω έργων- κιγκλίδωμα που χωρίζει το δρόμο από το υποτυπώδες πεζοδρόμιο. Μεταξύ τους τους χώριζε ένα μέτρο απόσταση. Συνομιλούσαν βαριεστημένα με τον ιδιοκτήτη του μαγαζιού που έστεκε ακούνητος-αμίλητος-αγέλαστος στην είσοδο. Στο ένα μέτρο κι αυτός δηλαδή. Σαρανταπεντάρης, με κάμποσα μαλλιά, κοντά κουρεμένα - μαύρα ακόμη, μέτριο ανάστημα. Γεματούλης. Είχε τα χέρια του τεντωμένα βαθιά στις τσέπες του παντελονιού και με το βλέμμα του κάρφωνε το κενό μεταξύ των δύο συνομιλητών του.

> Στιγμιαία έστρεψα απ' τη δική μου πλευρά. Έξω και κάτω απ' το παράθυρό μου μια Μερτσέντες σειρά Α. Κι εντός της μια κοπέλα το πολύ τριανταπέντε. Ντυμένη με υφασμάτινο παντελόνι και μακρύ θερινό παλτό, απ' αυτά με τις δυο σειρές μεγάλα κουμπιά, στο χρώμα του μπεζ-γκρι. Το δεξί της χέρι στο λεβιέ. Το αριστερό στο τσιγάρο.

> Οι δυο τους φαίνονταν να του μιλάνε.. ναι, σίγουρα του μιλούσαν, αλλά εκείνος δεν κοιτούσε κανέναν τους. Δεν ξέρω τι κοιτούσε, αλλά για ένα και πλέον λεπτό δεν είχε κλείσει βλέφαρο. Το κενό κοιτούσε και πότε-πότε έγνεφε αργά το κεφάλι του συμφωνώντας με τα λεγόμενα.

> Μ' αυτόν τον γυναικείο τρόπο.. λυγισμένος καρπός προς τα έξω, λεπτό σιγαρέττο μεταξύ δείκτη και μέσου δαχτύλου και βλέμμα απλανές που ζήτημα αν έφτανε πέρα απ' το παρμπρίζ της Μερτσέντες. Πλησίασε αργά το χέρι της στο πρόσωπο και το τσιγάρο στο στόμα. Στην αριστερή άκρη των χειλιών της. Με τρόπο που ο φίλος μου ο Α. μου 'χε εξηγήσει κάποτε ότι «έτσι κάνουν οι ερωτευμένες», χεχ!

> Το βλέμμα του υγράνθηκε, αυτό μπορώ να το βεβαιώσω. Η όψη του μοιραζόταν περίπου μεταξύ θλίψης και απογοήτευσης. Σίγουρα δεν άκουγε τι του λέγανε, κι αυτό μπορώ να το βεβαιώσω.

> Φύσηξε εμπρός της τον καπνό και τίναξε μηχανικά το αριστερό της χέρι. Η στάχτη του τσιγάρου ούτε καν έφτασε το μισάνοιχτο τζάμι.. σκόρπισε στα πλαστικά της πόρτας. Ούτε που κατάλαβε τι έγινε, αυτό μπορώ να το βεβαιώσω. Η έκφρασή της διχαζόταν μεταξύ κούρασης και αποτυχίας. Το μπροστινό της αυτοκίνητο κινήθηκε. Το δεξί της χέρι κινήθηκε με τη σειρά του στο λεβιέ, έβαλε πρώτη, επέστρεψε στο τιμόνι και η μαύρη μερτσέντες ξεκίνησε καθυστερημένα.

Ξεκόλλησε και το λεωφορείο. Με το δεξί μου μάτι μπόρεσα να επιβεβαιώσω ότι τα βλέφαρα του μαγαζάτορα παρέμεναν -εντυπωσιακά πολύ ώρα- ορθάνοιχτα. Με το αριστερό μου μάτι παρακολούθησα την καύτρα του τσιγάρου του αριστερού της χεριού ν' απομακρύνεται σιγοκαίγοντας τη μιζέρια της. Κανείς θα την έλεγε όμορφη. Υπο συνθήκες.. Ερωτευμένη δεν θα την έλεγα αγαπητέ μου Α. Αν ήταν έτσι οι έρωτες..

Ήτανε Μεγάλη Τετάρτη και βιαζόμουν να φτάσω στον Αγιο-Χαράλαμπο. Κι αν ήταν Τετάρτη του Πάσχα, σαν σήμερα, τι θα άλλαζε στην έκφραση της στιγμής τους; Αναρωτιέμαι.. Θα άλλαζε το βλέμμα τους; Θα έφτανε πιο πέρα απ' το μέτρο; Θα είχαν άραγε σκέψη Ανάστασης.. εμπειρία Ανάστασης;