Τι ανατροπή κι αυτή η χθεσινή..
Πόσο τ' απολαμβάνω να είμαι αρνητικά προδιαθετημένος για κάτι στο οποίο πρέπει να συμμετάσχω και στο τέλος να μη θέλω να τελειώσει! Σαν τότε που οι κινηματογράφοι έπαιζαν το La vita è bella κι εγώ από υποχρέωση και τυπική ανταπόκριση στο κάλεσμα όλων των εν Θεσσαλονίκη πρωτοξαδέρφων (ήμαστε μπόλικοι εδώ, και τότε και τώρα) έκρυψα το χασμουρητό μου και πήγα. Στο Ραδιοσίτυ.
Και έφυγα κλαίγοντας, ευτυχισμένος, όχι τόσο που είδα μια υπέροχη ταινία, μα περισσότερο που βίωσα μια αναπάντεχη και έξοχη ανατροπή συναισθημάτων, τέτοια που τη θυμάμαι χαρακτηριστική ως σήμερα. Το ίδιο και χθες, ξανά με τα πρωτοξαδέρφια. Τυχαίο;
Πόσο τ' απολαμβάνω να είμαι αρνητικά προδιαθετημένος για κάτι στο οποίο πρέπει να συμμετάσχω και στο τέλος να μη θέλω να τελειώσει! Σαν τότε που οι κινηματογράφοι έπαιζαν το La vita è bella κι εγώ από υποχρέωση και τυπική ανταπόκριση στο κάλεσμα όλων των εν Θεσσαλονίκη πρωτοξαδέρφων (ήμαστε μπόλικοι εδώ, και τότε και τώρα) έκρυψα το χασμουρητό μου και πήγα. Στο Ραδιοσίτυ.
Και έφυγα κλαίγοντας, ευτυχισμένος, όχι τόσο που είδα μια υπέροχη ταινία, μα περισσότερο που βίωσα μια αναπάντεχη και έξοχη ανατροπή συναισθημάτων, τέτοια που τη θυμάμαι χαρακτηριστική ως σήμερα. Το ίδιο και χθες, ξανά με τα πρωτοξαδέρφια. Τυχαίο;
>>>
Εχθές ήταν ο γάμος Νο 5/18. Παντρεύαμε τον 5ο πρώτο ξάδερφο από τα 18 συνολικά που είμαστε (από το ένα μόνο σόι, το μεγάλο, της μαμάς). Μικρός ο κύκλος των καλεσμένων, άνετος όσο κανένας ο γαμπρός. Το ουσιαστικό μέρος, του Μυστηρίου, όπως του πρέπει. Το άλλο ήταν το ..άφωνο!
Η δεξίωση ξεκίνησε χωρίς ανιαρές τυπικούρες και χαριεντισμούς μεταξύ των νεονύμφων. Κατευθείαν στην ουσία του θέματος: στο χορό! Το ζευγάρι, οι κουμπάροι, οι γονείς και τα αδέρφια.. χεχ, ώσπου ακούγονται τα πρώτα γρατσουνίσματα της λίρας.
- «Βρε σεις», ρωτάω δίπλα μου, «τι νύφη πήραμε;»
- «Απ' την Κοζάνη, και Πόντια παρακαλώ!»
Ω ρε κι αρχίζουν να ξεντύνονται οι Πόντιοι και οι όμορφες κοζανίτισσες, και πιάνονται απ' τα χέρια και βάζουν το κεφάλι κάτω και συντονίζονται στις παιξιές του μοναδικού παραδοσιακού μουσικού οργάνου που ανατριχιάζει το κορμί μου. Το Παπαθωμέικο (εμείς δηλαδή) έχει χάσει τη λαλιά του. Παρακολουθούμε αποσβωλομένοι την τελετουργία των Ποντίων και ξεσπούμε σε χειροκροτήματα στο τέλος κάθε κομματιού, για να μείνουμε εκ νέου άφωνοι στο επόμενο. Και σε κάθε επόμενο. 5..10..15..40 λεπτά, σε δυο ομόκεντρους σχηματισμένους κύκλους, με καθολική συμμετοχή: μικροί-μεγάλοι, παλικάρια και κοπέλες, οι μπαρμπαδες και οι θείες, με πρώτη και καλύτερη τη νύφη και τις αδερφές της. Όλοι μυημένοι στην πατροπαράδοτη μυσταγωγία του ποντιακού χορού.
Έπρεπε ν' ακουστεί για 4-5 λεπτά το κλαρίνο ώστε να πάρουν μπρος οι δικοί μας. Δειλά-δειλά, σταστισμένοι απ' το πρότερο υπερθέαμα (σαν γκολ απ' τ' αποδυτήρια ένα πράγμα και μάλιστα εκτός έδρας!). Μα σταθήκαμε στο ύψος μας. Βετεράνοι χορευτές οι Παπαθωμέοι, ξακουστοί στα γκαραγκουνοχώρια. Έδωσαν πρώτα το ρυθμό οι αδελφές-μανάδες μας κι ύστερα όλοι μαζί, τρεις γενιές, σμίξαν στους σιγανούς υπνωτικούς ρυθμούς του κλαρίνου.
Η δεξίωση ξεκίνησε χωρίς ανιαρές τυπικούρες και χαριεντισμούς μεταξύ των νεονύμφων. Κατευθείαν στην ουσία του θέματος: στο χορό! Το ζευγάρι, οι κουμπάροι, οι γονείς και τα αδέρφια.. χεχ, ώσπου ακούγονται τα πρώτα γρατσουνίσματα της λίρας.
- «Βρε σεις», ρωτάω δίπλα μου, «τι νύφη πήραμε;»
- «Απ' την Κοζάνη, και Πόντια παρακαλώ!»
Ω ρε κι αρχίζουν να ξεντύνονται οι Πόντιοι και οι όμορφες κοζανίτισσες, και πιάνονται απ' τα χέρια και βάζουν το κεφάλι κάτω και συντονίζονται στις παιξιές του μοναδικού παραδοσιακού μουσικού οργάνου που ανατριχιάζει το κορμί μου. Το Παπαθωμέικο (εμείς δηλαδή) έχει χάσει τη λαλιά του. Παρακολουθούμε αποσβωλομένοι την τελετουργία των Ποντίων και ξεσπούμε σε χειροκροτήματα στο τέλος κάθε κομματιού, για να μείνουμε εκ νέου άφωνοι στο επόμενο. Και σε κάθε επόμενο. 5..10..15..40 λεπτά, σε δυο ομόκεντρους σχηματισμένους κύκλους, με καθολική συμμετοχή: μικροί-μεγάλοι, παλικάρια και κοπέλες, οι μπαρμπαδες και οι θείες, με πρώτη και καλύτερη τη νύφη και τις αδερφές της. Όλοι μυημένοι στην πατροπαράδοτη μυσταγωγία του ποντιακού χορού.
Έπρεπε ν' ακουστεί για 4-5 λεπτά το κλαρίνο ώστε να πάρουν μπρος οι δικοί μας. Δειλά-δειλά, σταστισμένοι απ' το πρότερο υπερθέαμα (σαν γκολ απ' τ' αποδυτήρια ένα πράγμα και μάλιστα εκτός έδρας!). Μα σταθήκαμε στο ύψος μας. Βετεράνοι χορευτές οι Παπαθωμέοι, ξακουστοί στα γκαραγκουνοχώρια. Έδωσαν πρώτα το ρυθμό οι αδελφές-μανάδες μας κι ύστερα όλοι μαζί, τρεις γενιές, σμίξαν στους σιγανούς υπνωτικούς ρυθμούς του κλαρίνου.
>>>
Και σαν ήρθε η σειρά της ..ποντιακής ρεβάνς, γιόμισα το κολωνάτο ποτήρι με «Κρητικό» του Μπουτάρη, ξέσφιξα τη δερμάτινη ζώνη κι έγειρα ξαπλωτά στην ακρογωνιαία και παντεπόπτρια καρέκλα του μαγαζιού, πίνοντας στην υγειά αυτού του τόσο περήφανου λαού. Που όταν αρχίζει το χορό, κλείνει το στόμα, σβήνει το χαμόγελο και παραδίνεται ολοκαρδιάς στο μοναδικό χορευτικό θέαμα που αναστατώνει την ψυχή μου. Υποκλίνομαι.
Περισσότερα ενημερωτικά για τους ποντιακούς χορούς θα βρείτε και στο δραστήριο blog του Στρυμονικού Σερρών, εδώ, απ' όπου και το σκίτσο του τίτλου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου