Αν δεν αγαπάς, λιγοστεύει ο χρόνος σου.

Όλη η δημιουργία, ο χώρος και ο χρόνος, έχουν αξία, επειδή είναι φανέρωση της αγάπης του Θεού.

Η αγάπη κάνει χώρο τον Παράδεισο, και στον χρόνο φέρνει το άχρονο και αιώνιο.

Κοντά στον ταπεινό και άνθρωπο της αγάπης ανοίγει η καρδιά σου. Βρίσκεις ευρυχωρία. Γίνεσαι μικρό παιδί. Κινείσαι άνετα. Δεν θέλεις να τον εγκαταλείψεις. Ο χρόνος περνά κοντά του άγια και γόνιμα.

Αντίθετα, κοντά στον φίλαυτο, που ζηλεύει και μνησικακεί, δεν μπορείς να μείνεις. Δεν βρίσκεις χώρο. Σφίγγεται η καρδιά σου. Δυσφορείς. Και απωθείσαι.

Αν δεν αγαπάς, στενεύει ο χώρος σου και λιγοστεύει ο χρόνος σου.

Αν δουλεύεις φίλαυτα μόνο για τον εαυτό σου, σαν τον άφρονα πλούσιο του Ευαγγελίου, ξεχνώντας τον άλλο, ο χρόνος σου τελειώνει αμέσως. Η μέρα σου γίνεται νύχτα. Και ακούς τη φωνή: «...ταύτῃ τῇ νυκτὶ τὴν ψυχήν σου ἀπαιτοῦσιν ἀπὸ σοῦ· ἃ δὲ ἡτοίμασας τίνι ἔσται;» (Λουκ ιβ'20).

Εκείνος όμως που αγαπά, δουλεύει και ζει για τον άλλο, όταν έλθει η ώρα η τελική, και του γίνει η ίδια ερώτηση: Αυτά που ετοίμασες σε ποιον μένουν; Η απάντηση είναι έτοιμη: Όλα ανήκουν στον αληθινό και ακριβό εαυτό μου, που είναι όλοι οι άλλοι.

Όταν δώσεις χώρο στον άλλο με τη συμπεριφορά σου, δίδεις χώρο στον εαυτό σου. Όταν διώχνεις, αντιπαθείς ή μισείς τον άλλο, μισείς τον εαυτό σου. Και εάν τώρα δεν το καταλαβαίνεις, θα έλθει καιρός που θα το καταλάβεις.

* Από το βιβλίο του αρχιμ. Βασιλείου, Προηγουμένου της Ιεράς Μονής Ιβήρων, Φως Χριστού φαίνει πάσι.