Το μικρό κορίτσι περιμένει δίπλα στην ωραία πύλη. Οι πιστοί περνούν και κοινωνούν με τη σειρά από τον ιερέα που έχει βγει εδώ και κάμποση ώρα με το άγιο ποτήριο. Η αδερφή της, καναδυό χρόνια μεγαλύτερη από εκείνη, στέκεται δίπλα της και της μιλά, της χαμογελά, την παροτρύνει. Η νεαρή μητέρα τους παρατηρεί διακριτικά από απόσταση. Η ουρά τελειώνει, σε λίγο θα σχολάσει ο παπάς.
Κάθε Κυριακή εκτυλίσσεται το ίδιο σκηνικό, με παρόμοιο σενάριο. Το μικρό κορίτσι παραστέκει της θείας κοινωνίας και τελευταία στιγμή, όταν όλοι έχουν περάσει, εκείνο αποφασίζει αν θα προσέλθει ή όχι. Αυθόρμητα, πηγαία, χωρίς πίεση των οικείων της. Η κινητική της ιδιαιτερότητα, όπως και μια ελαφριά νοητική ξεγνοιασιά, δεν την εμποδίζουν· έχει συνείδηση πού βρίσκεται και τι κάνει.
Η ουρά όμως τελείωσε, ο πατήρ Ανδρέας γυρίζει προς τη νεαρή παρουσία. Τη γνωρίζει και την περιμένει. Εκείνη κάνει κίνηση προς τα πίσω, κουνάει το κεφάλι αρνητικά, δεν είναι μάλλον η μέρα της. Ο ιερέας σκεπάζει τα τίμια δώρα, εκφωνώντας «Σώσον Κύριε τον λαόν σου..»· κάνει μεταβολή και ανεβαίνει τα σκαλάκια προς το ιερό.
Και τότε πετάγεται ευθύς μπροστά η μικρούλα, στήνεται ευθυτενής και ανοίγει το στόμα.
Αυτή που πανηγυρίζει είναι η αδερφή της, που κατόπιν την αγκαλιάζει και τη φιλά όλο ενθουσιασμό και αγάπη. Έρχονται μαζί στη διπλανή μου θέση όπου βρίσκεται ο πατέρας τους· του ανακοινώνουν το κατόρθωμά τους, κι εκείνος τις δίνει από ένα στοργικό φιλί επιβράβευσης. Δι ευχών. Η αδερφή της -και πάλι στήριγμα- την αγκαλιάζει από πίσω, της πιάνει το δεξί χέρι και τη βοηθάει να σταυρωθεί. Χαμογελούν, λάμπουν.
Κάθε Κυριακή η ίδια ιστορία, το ίδιο κάλεσμα· διαφορετική η ανταπόκριση. Πώς μιλάς, Χριστέ μου, στα πλάσματά σου, πώς ψιθυρίζεις το κάλεσμά σου! Μυστηριωδώς, ανεξιχνίαστα, μυστικώς. Κι όμως ξεκάθαρα και, κυρίως, με τόση απλότητα. Πες μας κι εμάς που ξεμάθαμε να ακούμε..
